Soms ontmoet je iemand waarmee je met een onzichtbaar draadje altijd verbonden blijft, ook al loopt je relatie anders dan je had verwacht. Marnix komt een berichtje van zijn oude lief tegen en besluit haar een brief te schrijven.
Lieve jij,
Ik heb vandaag aan je gedacht.
Ineens was je er weer, vanmiddag. Een foto. Een berichtje. Iets kleins. En dat flinterdunne draadje van mij naar jou lichtte weer even op. Ik moest gaan zitten, diep ademhalen. Het was verwarrend en overweldigend. Het deed zelfs pijn, eerlijk gezegd. Stom hè?
Online training Tantra & seksuele energie
-
Voel je lichter, vrijer én levenslustiger
-
Meer uit je hoofd zijn en meer in contact met je lichaam
-
Meer dan 5.925 trainees gingen je voor
Maar dat doe je heel af en toe nog met mij.
Geen idee of het relevant is, maar het gaat beter met me. Niet in de sociaal-wenselijke, lege manier van het woord, maar écht. Ik ben een bizar stuk verder dan toen we, toen jij, dan… toen. Na ons laatste gesprek reed ik gebroken naar huis, aangeslagen, nog nét bij elkaar gehouden door een laatste restje wilskracht. Want ook al was het allemaal niet echt onverwacht; om het jou te horen zeggen, onhandig maar gedecideerd, om te luisteren naar wat je was gaan voelen: ik zal het nooit vergeten.
Je huilde; ik wist me te vermannen.
Weet je nog dat het regende? Dat ik door- en doornat binnenkwam, vol energie, en jij een oude handdoek voor me pakte? Toen wist ik het al. Je durfde niet meer voor me te voelen. Ik kon je aanraken, maar de afstand had niet groter kunnen zijn. Ik denk dat ik daar een beetje gestorven ben. Jouw machteloosheid en mijn rauwe, ongepaste enthousiasme. Alsof je geïnfecteerd was maar ijlend de koorts ontkende. Het was weg, dat fijne vertrouwde, het vanzelfsprekende. ‘Jij en ik’ bestond niet meer. Ik had je twee weken niet gezien, maar je leek al een mensenleven verder. Pijnlijk was het, heel erg.
Ik heb je een tijdje vreselijk gemist. Ja, oké, de eerste dagen schoot dat ongrijpbare noodmechanisme me te hulp. De geheime kracht die ervoor zorgt dat je niet compleet gek wordt, niet meteen volledig instort. De stille sponsor van de dagelijkse gang van zaken na een belangrijk verlies. Maar toen dat op was, kwam de storm. En schuilen was geen optie. Ik ben erdoorheen gegaan lieverd. Wederom. En ik leef nog.
Het is me niet gelukt je niet te vervloeken. Sorry. Onvoorwaardelijke liefde is mooi, maar ik vrees dat ik er geen aanspraak op kan maken. Ik voelde me verraden, vernederd. Ik heb je gehaat, ik heb júllie gehaat, intens. Dat deel van de stad, niet heel ver bij mij vandaan, waar alles ineens in roze gehuld was, waar plotseling overal ballonnen hingen. Die plek waar de liefde uitbundig werd gevierd terwijl ik hier bij het raam stond, mijn hoofd tegen het koude glas, wachtend op het verstrijken van de tijd. En de pijn.
Soms fantaseer ik nog wel ‘ns. Een beetje. Dat mag je best weten. Het is natuurlijk flauwekul, onlogisch zelfs, maar verbeelding was wat ons bond, weet je nog? Het was waar we uren loom op dreven als we uitgeput na het vrijen tegen elkaar aan lagen, ouwehoerend, filosoferend. Waarin we elkaar vonden. En alhoewel het missen voorbij is, en de scenario’s verbleekt, speel ik heel af en toe nog wel eens met de gedachte. Omdat het kan. Omdat het nu veilig is. En omdat het leven hoe dan ook voor ons zal zorgen.
Jij daar, en ik, waar dan ook.
Ik wens je geluk.
Marnix
