Ach, wat zouden we soms willen dat het leven anders was gelopen. Maar door te denken aan wat had kunnen zijn, leef je nooit in het moment. Susan weet inmiddels dat er geen alternatief is voor wat je nu beleeft: het hier en nu is volmaakt.
Zonder dat je het zelf door hebt, kun je in een ‘eigenlijk’-werkelijkheid leven. Eigenlijk had je nu díe baan moeten hebben in plaats van deze. Eigenlijk had je allang vier kilo lichter moeten zijn en dat jurkje aan moeten kunnen. Eigenlijk (als hij het niet had uitgemaakt) had je vandaag met je vriend door het park moeten wandelen en niet in je eentje. Eigenlijk. Eigenlijk. Eigenlijk. Je kunt jezelf jarenlang kwellen met de gedachte ‘dit is niet de bedoeling’. Wat dan rest is een tweederangs variant op wat eigenlijk had moeten gebeuren. Een inferieur scenario.
Je loopt iets mis, denk je vanuit je ‘eigenlijk’-werkelijkheid. Uiteindelijk loop je natuurlijk niets mis. Je had iets verwácht. Het voelde al alsof het jou toebehoorde. Onterecht, zoals nu blijkt. Alleen als je je afkeert van je leven zoals het zich ontvouwt, loop je iets mis. Als je het huidige moment weigert te ontvangen dan loop je dat finaal mis. Dat moment komt niet meer terug. Je hebt het verworpen.
Er is geen alternatief voor wat je nu beleeft
Ik kan me een ochtend, ongeveer een jaar geleden, in een speeltuintje herinneren. Ik zat op een bankje en keek of mijn oudste niet van het klimrek donderde en mijn jongste zijn drinkbeker niet in de vuilnisbak wierp, zoals hij graag deed. Er drongen nauwelijks geluiden bij me binnen. Ik zat daar op dat bankje en voelde alleen een zwart, pijnlijk gemis. Op de plek naast me kon ik de vader van mijn kinderen bijna aanraken. Alleen zat hij er niet. Waarom zat hij daar verdomme niet? We hadden moeten kletsen over het etentje met vrienden van de vorige avond en grinniken om onze kinderen.
Ik weet niet meer wat er gebeurde, misschien brak de zon door de wolken of vloog er een vliegtuig laag over, maar ik schrok plotseling wakker alsof ik had liggen slapen. Ik voelde ineens de warmte van de zon op mijn gezicht. Ik hoorde vogels fluiten. Ik rook de geur van de zak verse croissantjes die we net op de markt hadden gehaald. Ik zag de lachende gezichten van mijn twee prachtige kinderen. Ik voelde zelfs de lucht in mijn longen stromen als ik inademde. En ineens kreeg ik een brok in mijn keel. Van blijdschap. Ontroering. Dankbaarheid. Pure onversneden levenslust. De eenvoudige vreugde van in leven zijn, deel uit te maken van dit alles.
Er is niets mis met dit moment, realiseerde ik me. Helemaal niets. Voller en rijker dan dat het was, kon het onmogelijk zijn. Het drama had zich in mijn gedachten afgespeeld. Dit hier, dit moment, was niets minder dan volmaakt. Ik wist: er bestaat geen alternatief voor wat ik nu beleef. Dit is het enige wat er is. En het is geweldig.
