Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Over-Zelfbewust:
Lieve Dot,
Ik zit al een tijdje na te denken om je te schrijven, maar iets houdt me tegen. Of misschien meerdere dingen. Ik weet niet goed wat mijn probleem is. Op de fiets, in de trein, of in de heerlijke zon in de tuin denk ik erover na.
Één van mijn hardnekkige problemen is dat ik het belangrijk vind wat anderen van mij denken. In mijn diepste kern ben ik bang dat ik zo anders ben dan anderen en dat ik dit zelf niet door heb. Net als een debiel misschien niet door heeft dat hij debiel is.
Mijn zus zei laatst, toen ze zich hardop afvroeg of ik kon skiën (een beetje), ‘Neejoh, jij skiën? Iemand met jouw hersenen en benen?’. Ik ben een beetje motorisch gestoord en heb veel ADD-trekjes (o.a.: heel gevoelig voor impulsen, snel afgeleid, sterke intense emoties, moeite met overzicht en organisatie – chaotisch, vaak teveel adrenaline en dan weer opgebrand).
Af en toe word ik door mensen aangekeken alsof ik een alien ben. Bijvoorbeeld op een verjaardagsfeestje (waar ik me vaak niet heel gemakkelijk voel, ik heb een soort feestjes-angst) van een vriendin. Of gewoon in een winkel. Alsof mensen meteen zien/aanvoelen dat ik anders ben.
Aan de ene kant wil ik schijt hebben aan wat andere mensen van mij denken. Gelukkig lukt dit mij af en toe ook om deze staat te bereiken, en niet na te denken over wat er omgaat in andermans hoofd. Ouder worden helpt ook: ik word langzaamaan wijzer en besef steeds meer dat ik maar één iemand kan en wil zijn: ikzelf. Wat anderen daar dan ook van vinden. Maar op onbewust niveau sluimert de angst voort dat ik niet geaccepteerd word. Natuurlijk moet ik eerst mezelf accepteren. Dat is een weg die ik probeer te bewandelen, zo goed en kwaad als het gaat. Ik merk dat ik nog veel meer vertrouwen kan leren te hebben in de wereld, in het leven, dat alles goed komt. In mezelf.
Het is een lange weg. Ik ben nog erg vaak bang. Hou mijn mond als ik iets wil zeggen. Voel me vaak bijna onbewust afvragen hoe de ander naar mij kijkt, of dit nu een vriendin is, mijn familie, of een onbekende. Het zit er zo ingebakken. Een paar momenten ben ik echt mezelf – vrij van zorgen en niet bang beoordeeld te worden – en dat voelt goed. Maar ik denk ook dan vaak aan ‘de ander’ – dan in positieve zin: ‘nu kom ik vast heel grappig/slim over/hoe ik dit heb aangepakt maakt vast indruk’.
Ik word een beetje gek van die loze gedachtes. Ik weet dat ik geen gedachten kán lezen, dus waarom zou ik het proberen? En ook, al kon ik ze lezen, ik heb er he-le-maal niets aan om te weten wat er omgaat in andermans hoofd. Maar toch lukt het me niet om de cirkel te doorbreken. Ik heb cursussen gevolgd om mijn zelfvertrouwen te vergroten, met therapeuten gepraat, ben zelf regelmatig met een zelfhulpboek bezig. Het schaadt niet, en het baat ook wel, maar ik doorbeek die angst niet.
Mijn gebrek aan eigenwaarde is, in elk geval deels, de kern van het probleem. En wellicht ook een te groot ego? Dat ik denk dat de wereld om mij draait. Of misschien is dat een compensatie van mijn lage eigenwaarde.
Misschien dat jij me, als je jouw wijze licht op mijn vraag werpt, een stap verder kan helpen?
Groet,
Over-Zelfbewust
___________________________________________
Lieve Over-Zelfbewust,
Wat jouw dilemma tegelijkertijd makkelijk én lastig maakt is dat de dingen die je verlangt stekelig zijn. Je wilt normaal zijn en niet anders. Je wilt jezelf zijn en die zelf accepteren. Je wilt je angst voor het oordeel van een ander doorbreken. Alle woorden die ik net cursief heb gemaakt zijn begrippen als bramenstruiken om het paleis van Doornroosje: je raakt er hopeloos in verstrikt zodra je je weg erdoorheen probeert te hakken.
Sterker nog, de laatste keer dat ik normaal zag was in de jaren zeventig. Mezelf proberen te accepteren heb ik doorverkocht op Bol.com. Angst doorbreken ligt samen met een Senseo-apparaat in een doos in mijn kelder. Ik vond ze allemaal waardevol, maar ze verlieten me of verloren simpelweg hun alledaagse belang. Andere, over het algemeen veel eenvoudigere dingen zoals vriendelijk zijn en deksels goed dichtdraaien en aandacht hebben voor mensen en plekken die pijn doen namen steeds meer hun rol over.
Omdat ik aan je verhaal hoor dat je al veel hebt geprobeerd en je bovendien pienter bent, wil ik je een radicaler voorstel doen: laat de weg van jezelf accepteren en angst doorbreken even links liggen. Die weg lijkt je tot nu toe namelijk niet echt ver te brengen. Laat er wat tijd over gaan en onkruid overheen groeien. Neem af en toe een kijkje om te zien welk wonderlijk natuurgebied ontstaat op wat eerst een oorlogspad was.
De alternatieve route die ik je aanraad is er een waar je me zelf in je brief op hebt gewezen. Je geeft aan dat je momenten kent waarop je vrij bent van het verlammende dubbelbewustzijn. En dat die momenten goed voelen. Ik zou die momenten bestuderen als een wetenschapper. Ontleden als een patholoog anatoom. Duiden als een dichter. Wat kenmerkt die momenten van vrijheid? Oogcontact? Onbevangenheid? Een tamme kastanje in je linkerbroekzak? Aanwezigheid in je zintuigen? Een oprecht gevoel van interesse? Ontspanning in je lichaam? Maak een lijst.
Die lijst is je pad. Doe dingen die je ontvankelijk maken voor de items op je lijst. Van mediteren tot bidden tot een broek met goede broekzakken kopen – alles is afhankelijk van jouw lijst. Richt je aandacht op je momenten van vrijheid – al is het maar twintig seconden per week. Ontgin dat gebied in jezelf. Je zult verbaasd staan hoeveel energie je over hebt op het moment dat je Project Mezelf Accepteren en Missie Angst Doorbreken even parkeert. Laat maar knallen die gedachten.
Zoals je misschien wel van mij weet geloof ik niet zo in je onwenselijkheden, je duisternis te lijf gaan met een moker, lieve Over-Zelfbewust. Ik geloof in het licht van bewustzijn aandoen. Mijn eigen grootste problemen losten zich op op het moment dat ik me realiseerde dat er geen probleem was. Alleen mijn verhaal óver het probleem.
Het siert je zelfs, lieve Over-Zelfbewust, dat je het belangrijk vindt wat anderen van je denken. In veel opzichten is het gebrek daaraan precies wat momenteel de wereld zo grimmig maakt. Overweeg de mogelijkheid dat je probleem geen probleem is. Overweeg om niet op de bramenstruiken van je ‘loze gedachten’ in te hakken, maar om vanuit het paleis van je eigen lichaam wakker te worden.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
