Als je net als Pauline smartphone-verslaafd bent, hoe kun je het dan je kinderen verbieden?
De meeste mensen hebben hun smartphone meer dan vijf uur per dag actief bij de hand. En checken hem 85 keer op een dag. Eén op de acht Vlamingen (stond vorige maand in Knack, het verschil met Nederlanders zal niet groot zijn) is verslaafd aan zijn smartphone en dat heet digibesitas.
Ik ben ook smartphoneverslaafd.
Misschien haal ik die vijf uur per dag niet, omdat werk en vier kinderen samen gewoon echt veel tijd kost, maar ik haal vast wel iets dat er in de buurt komt.
En nu probeer ik die telefoon weg te leggen op de avonden dat ik thuis ben met kinderen. Ik verzeker hun, en mezelf, dat ik hem wegleg en krijg op m’n kop (van hun) als ik het niet doe. Ondertussen hebben mijn oudste twee kinderen al hun eigen smartphone en moeten we dat ook zo goed en zo kwaad als het gaat reguleren. Niet meer na 19 uur ’s avonds er op. Op school krijgen ze lessen sociale media en in de oudergroepen ontstaan discussies erover. Sommige kinderen mogen de hele middag appen, anderen mogen het helemaal niet. Dat laatste vind ik vaak dubbel: ouders die smartphones verbieden zijn zelf soms het meest actief zijn in allerlei whatsappgroepen – als je dat ding zelf niet kunt wegleggen, hoe kun je het dan je kinderen verbieden? Maar, het reguleert zichzelf misschien wel.
Uit hetzelfde onderzoek van de universiteit van Gent naar digibesitas blijkt iets grappigs. De digitale verslavingen zijn erger aan de hand bij twintigers en dertigers. De jongere groep – tieners dus – blijkt iets minder afhankelijk van mobiele telefoons en sociale media, en kan het beter selectief gebruiken.
Dat vind ik grappig. Terwijl wij ouders proberen onszelf digi-vrij te maken en het ons niet lukt, hoeveel boeken we er ook over lezen, hoeveel meditaties of smartphonevrije vakanties we ervoor inrichten, als we thuiskomen is de telefoon checken toch het eerste wat we doen. Zo lukt het onze kinderen misschien wel. Hoe moeilijk als het is voor mij en mijn FOMO-generatie, zo simpel is het misschien voor onze kinderen. Of niet simpel, maar wel iets simpeler. Laten we er op hopen. Dat ze wijzer zijn dan wij. Dat ze beter snappen waar het echt leven om gaat. Omdat ze zich hun hele jeugd lang hebben geërgerd aan die ouders met die telefoons eeuwig bij de hand, gaan ze het zelf anders doen.
Alleen al daarom.
