Ze klinken zo mooi en verlicht, die spirituele oneliners. Maar wat zeggen we eigenlijk? En is het waar? Susan Smit toetst, keurt, wikt en weegt.
Deze week onderzoekt ze de woorden: ‘Wees jezelf!’
Met het advies om ‘gewoon jezelf te zijn’ wordt kwistig gestrooid. We moeten authentiek zijn. Dus zie je veel mensen hun eigen uniekheid cultiveren en hun rafelrandjes nog eens extra aanzetten. Iedereen moet hen maar lekker nemen zoals ze zijn. Of zoals ze denken te zijn. Want het zelf dat we denken te hebben gevonden is maar al te vaak een vals zelf. Het heeft meer te maken met ons ego dan met onze ware innerlijke natuur.
Jezelf zijn, hoe doe je dat nou precies? Ik vind het een hele lastige. Ik ben het meest mezelf als ik alleen ben en schrijf of juist een diepgaand contact met anderen ervaar. Dan gaan mijn schouders omlaag en denk ik niet na over hoe ik overkom of wat de situatie van me verlangt. Er is geen ruimte tussen wat ik voel en wat ik doe. Op andere momenten, op het schoolplein van mijn dochter, op een feestje, als ik een signeersessie heb, zit er meestal wat meer ruimte tussen en haal ik alleen even adem als ik voel dat iemand onopgesmukt authentiek is. Dan staat het sein op ‘veilig’.
Misschien is het sleutelwoord wel ‘veiligheid’. Als je erop durft te vertrouwen dat je oké bent en dat men jou oké vindt (ja mensen, we zijn sociale dieren, of dat nu spiritueel correct is of niet), dan ga je niet leveren wat je denkt dat gewenst is, maar geef je als je wilt geven, glimlach je als je wilt glimlachen en anders maar niet. Hoera voor de mensen die dat kunnen. Ikzelf ben zover niet altijd en ik durf te wedden de mensen die de hele dag ‘gewoon jezelf zijn!’ roepen al helemaal niet. Die zie ik in ieder geval juist hun opgepoetste piña colada persoonlijkheid naar voren schuiven en niet hun diepere ‘ik’.
Een vriendin legde me laatst iets voor: ‘Maar omdat anderen op dat moment niet zichzelf zijn betekent dat toch niet dat jij dat niet kunt doen?’ O ja.
