Deze week bespreekt Dot wat ze de ’trapeze act’ van relaties noemt: hoe kan je balanceren tussen wat van jou is en wat van een ander? ‘Ik denk dat je beslissing om wel of niet bij deze man met klapperende eierstokken te blijven moet baseren op het heden, niet een ongewisse toekomst.’
Lieve Dot,
En daar stond hij dan, midden in mijn leven, totaal onverwacht en erg aanwezig. Een liefde zonder remming, niets afwachtend, gewoon, in volle vaart en volle kracht houden van. Van mij. Zijn hand altijd vragend naar de mijne als we wandelen, waar dan ook. Altijd de deur openhoudend, me in mijn jas hijsen. Voor me zorgen. Ik ben nog nooit zo bewonderd en zou liefdevol behandeld als door hem. En hij kreeg dat van mij terug, dat onconditionele houden van. Ik stond versteld waar ik allemaal toe in staat was en ontdekte kanten aan mezelf waar ik niet eens van wist dat die er überhaupt waren.
Er was toen wel één ding: zijn verlangen naar een kind van zichzelf. En ik heb kinderen van een eerder huwelijk. Geen probleem, was het niet dat ik na het krijgen van mijn derde, mij heb laten steriliseren. En dan ook nog dat leeftijdsdingetje: beiden voorbij de 45 en dan zijn IVF of adoptie geen opties meer.
Wij zijn al drie jaar lang aan het rommelen met de keus waar hij voor wil gaan. Een kind van zichzelf of de liefde van zijn leven. En elke keer als hij de knoop doorhakt en kiest voor een kind, loopt hij vanzelf weer na een pauze van hels verdriet en pijn na twee tot vier weken terug mijn leven in. Beter gezegd, hij zorgt er gewoon voor dat er lijntjes blijven. En ik zie de reden er niet van in niet met hem mee te gaan. Om weer helemaal van gehouden te worden en van te houden.
Online training Tantra & seksuele energie
-
Voel je lichter, vrijer én levenslustiger
-
Meer uit je hoofd zijn en meer in contact met je lichaam
-
Meer dan 5.925 trainees gingen je voor
Na elke kortstondige pauze volgen er weer avonturen met elkaar, gezellige uitjes, liefdevol samenzijn, hartstochtelijke ruzies en vrijpartijen, een hechtere band, nog meer mooie herinneringen, nog meer betrokkenheid tussen hem en de kinderen, de hele mikmak van een perfecte relatie totdat dit verlangen na maanden weer de kop op steekt. Ik heb nu feilloos leren aanvoelen wanneer dit zich gaat aankondigen. Het hangt boven onze hoofden, dit verlangen naar zijn baby. En ik weet niet wat ik er mee aanmoet, want eigenlijk begrijp ik hem wel en gun ik het hem ook. Of hij het aan zal kunnen is de vraag, maar het is niet aan mij om te oordelen.
Nu na drie jaar van op en af weet ik dat ik het moet laten gaan. Dat dit altijd tussen ons in gaat staan. Ik weet dat ik de kans loop dat hij ook op zijn 55ste een kindje kan maken met een ander en misschien toch de benen neemt. En dat ik dan zoveel jaar verder en ouder ben.
Ik houd zielsveel van hem en zie mezelf met hem oud worden. Maar wat moet ik met al die liefde die blijkbaar niet genoeg is om te doorstaan wat we moeten doorstaan? Hoe in hemelsnaam laat ik dit het beste los zonder dat ik voel dat ik in vieren wordt verscheurd en iets moois verlies?
Hoe?
Hopelessly devoted
Lieve Hopelessly Devoted,
Buiten mijn raam voltrekt zich al maanden een parallelle realiteit in de mussenpopulatie die mijn tuin een provincie van hun rijk heeft gemaakt. Ik zeg dat het een populatie is, maar eigenlijk heb ik geen idee. Ik zie enkel met sussende frequentie bruine vlekken door het luchtruim torpederen, kluwen van opfladderende veertjes en vleugeltjes en hoor een onaflatend gekakel variërend van een staccato piepende enkeling tot onnavolgbare kakofonische groepsdiscussies. Terwijl ik dit schrijf hangt een mannetje met een onbestemde combinatie van pluis en takjes in zijn snavel in de bamboe van mijn buurman en fladderen een achttal andere mussen achter elkaar aan alsof ze elkaar wegjagen, of flirten. Ik voel me een constante buitenstaander van hun energieke kosmos. Hun geavanceerde sociale leven is ondoorgrondelijk voor mij, de paria die ze weliswaar voert maar ook voor eeuwig de stuipen op het lijf jaagt zodra ik me de tuin in waag.
Soms vermoed ik dat dit gevoel van geen idee te hebben wat een ander bezighoudt zich niet beperkt tot intersoortelijke relaties. Dat het dier waarmee je samenleeft even ondoorgrondelijk kan zijn als de mus in je dakgoot. Ik weet in elk geval dat ik met gezette regelmaat terug moet komen van de illusie dat ik mijn lief door en door ken. Wie bén jij? vraag ik me dan hardop af in mijn hoofd nadat ze iets hebben gedaan of gezegd wat ze in één klap op mussenafstand zet. In jouw geval benadert de fundamentele worsteling van deze man wellicht die afstand.
Het is wat dat betreft de trapeze act van relaties om te balanceren tussen wat van jou en wat van een ander is. Zo te horen doe je dit al aardig, maar het lijkt me belangrijk om je te blijven herinneren dat jouw man’s eigen kinderwens zijn wens is. En populair gezegd; zijn probleem. Het is ongelofelijk verleidelijk om dat probleem ook jouw probleem te maken als je met iemand in een liefdesrelatie verkeert, maar in dienst van algehele helderheid helpt dat zelden. Niemand heeft er iets aan als jij zijn kinderwens op je neemt, of je er rot over voelt of verscheurd. In tegenstelling tot wat ik zelf lang dacht is meeleven en inleven in iemand anders helemaal niet zo deugdelijk als “gewoon” zonder terughouding van iemand houden en doen voor ze wat je kan. De lijst van dingen die je kunt doen voor hem zou je uit kunnen breiden als je daar zin in hebt – denk aan alle moderne gezinsconstructies die er zijn – maar zijn probleem voor hem oplossen kun je niet. Dan blijft er alleen zonder terughouding van hem houden over. En gelukkig kan dat in alle scenario’s.
Je schrijft één zin die me bij blijft staan wanneer je praat over zijn knipperlichtgedrag: ik zie de reden er niet van in niet met hem mee te gaan. Als deze man inderdaad zo geweldig is als je beschrijft, dan kan ik die ook niet bedenken. En toch zeg je dat je hem moet laten gaan. Dat brengt ons bij de tweede vaardigheid van de trapeze act der relaties: de aantrekkingskracht van angstgebaseerde keuzes weerstaan.
Ik denk dat je beslissing om wel of niet bij deze man met klapperende eierstokken te blijven moet baseren op het heden, niet een ongewisse toekomst. Hem de deur wijzen omdat je bang bent dat hij over tien jaar de benen neemt en jij als oude vrijster overblijft lijkt me niet verstandig. Puur om het feit dat speculeren over de toekomst nog één van die dingen is die zelden tot iets leidt. Wat ik me wel – en levendig – kan voorstellen is dat je er gek van wordt dat hij telkens zich bedenkt. Dat hij vertrekt en weer terugkomt. Dat onderscheid maken tussen een angstig geprojecteerde toekomst of huidige gekmakerij lijkt me nuttig. Voor jouw welzijn. Pas dan kan je een heldere beslissing maken. En wie weet weegt de liefde wel op tegen een portie gekte – het zou niet de eerste keer zijn in een liefdesrelatie.
Dit is wat ik weet. Elke keer dat ik me met een verontwaardigd gezicht over mijn lief afvraag wie bén jij? kom ik uit bij de ontnuchterende conclusie dat ik nauwelijks idee heb wie ik zélf ben. Ik ben mijn eigen interne onnavolgbare, kakofonische mussenpopulatie – laat staan dat ik weet waarom een ander doet wat ze doet. Dat besef herstelt de orde der dingen voor mij. In de zin dat ik me dan voorneem eerst maar eens mijn eigen onderzoek te doen zodat ik eindelijk vechten van flirten kan onderscheiden voor mezelf, voordat ik het van een ander verwacht. Begin dus met het onderzoeken van je eigen motivatie te blijven of gaan lieve Hopelessly Devoted. De ruimte die je daar ontgint gaat vooraf aan het antwoord op je hoe-vraag. Zoek eerst je wat, en je hoe zal volgen.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je alle levensvragen en adviezen van Geertje nog eens nalezen? Het mooiste eerlijke en liefdevolle advies van Lieve Dot werd gebundeld in een boek, dat je hier kunt bestellen.
