Welke rol speelde jij in je laatste liefdesspel? Was je dader, slachtoffer of misschien medeplichtige? Volgens Susan zijn we in de liefde allemaal eens de beul. Want met de scherven van ons gebroken hart, brengen we anderen onvermijdelijk wonden toe.
Brief aan een man wiens hart ik brak
Lieve jij,
Soms zie ik je voor me met die ernstige donkere ogen waarin een twinkeling kon komen die een grap aankondigt. Ik weet nog hoe ik door de stad naar je toe fietste, wetende dat er twee sterke armen op me wachtten, een eigenzinnige geest en een warm hart. En soms schiet het beeld door me heen van jou, tegenover me in het restaurant vlak nadat ik je vertelde dat ik iemand anders had ontmoet. Je beheerste woede, je gekrenkte trots, je onmacht, je hart dat bijna hoorbaar brak.
Op geen enkel ander gebied in ons leven wordt zo keihard duidelijk dat we allemaal afwisselend dader, slachtoffer en medeplichtige zijn als in de liefde. We lopen kwetsuren op, worden afgewezen, wijzen af, geven ons hart uit handen en krijgen het in scherven weer terug en brengen andere harten wonden toe. Liefde is een strijdtoneel.
Ditmaal was ik de beul.
Jij hebt mijn tranen om mijn toen nog maar net gestrande relatie gedroogd, me aan het lachen gemaakt, me laten voelen dat ik beminbaar was. Je hebt gegeven en gegeven, zoveel meer dan ik jou gaf. Denk maar niet dat ik dat niet weet. Maar ik had niet zoveel weg te geven, want ik moest alle zeilen bijzetten om zelf niet ten onder te gaan.
Nadat je eigen hart gebroken is, zul je onherroepelijk (en zonder dat je het zelf wilt) andermans harten breken. Want je bent aan het helen, zoekt naar liefde maar kunt je eigenlijk nog niet binden. En daar betaalt de ander, als hij wel in staat is zich te binden en niets liever wil, de prijs voor. Het is stuivertje wisselen totdat er een andere tijd aanbreekt dat je dat wel kunt en soms is dat bij een andere persoon. De liefde overkomt je en blijkt levensvatbaar.
Ik deed voorzichtig, beloofde niets, hield het luchtig, noemde wat wij hadden nadrukkelijk geen relatie en was er duidelijk over dat ik niet verliefd was, maar begreep dat de tijd die verstreek haar eigen boodschap verkondigde. De waarheid is: ik wist het niet. Ik wist niet waar het heen ging en óf het ergens heen ging.
Als ik aan je denk en er een zacht gevoel in me opborrelt, dan voel ik daarna onmiddellijk zwaarte. Alsof ik opnieuw op je hart trap, jouw hart dat volledig voor mij openstond. Alsof ik er geen recht op heb om die warmte te voelen. Het past de beul niet.
Het was mooi. Het was belangrijk. Het is voorbij.
Ik wens je al het geluk dat je kunt dragen,
Susan
