Ik krijg al jaren geregeld van vrijgezelle vriendinnen en vrouwen een dringende vraag: waar zijn toch de leuke mannen?
Ze zijn in de kracht van hun levens en ze zouden die tijd graag delen met een grote liefde, maar meneer is onvindbaar. Of meneer is wel vindbaar maar niet emotioneel beschikbaar: heeft bindingsangst of een polyamoreuze projectplanning.
(Overigens, ik hoor van mannen juist vaak dat Amsterdam, waar ik woon, een walhalla van mooie vrouwen is, daargelaten dat ze soms wat afstandelijk kunnen doen.)
Dit is er mis met ons romantische ecosysteem
Er lijkt iets aan de hand te zijn met ons romantische ecosysteem. Er zijn ongetwijfeld veel factoren die je als boosdoener kunt aanwijzen, maar ik wil er een uitplukken waarvan ik weet dat die, als man, voor mijzelf opgaat.
Online training Tantra & seksuele energie
-
Voel je lichter, vrijer én levenslustiger
-
Meer uit je hoofd zijn en meer in contact met je lichaam
-
Meer dan 5.925 trainees gingen je voor
Het heeft te maken met de mythe van Achilles. Daarin schetsten de oude Grieken al een contrast tussen de mannelijke en vrouwelijke polariteit.
In een notendop: Achilles gaat naar het orakel van Delphi om te vragen of hij mee moet doen aan de Trojaanse oorlogen. Het orakel geeft hem twee voorspellingen. Als hij thuis blijft zal Achilles een mooie vrouw trouwen, een grote gelukkige familie opbouwen en uiteindelijk op late leeftijd sterven omringd door zijn geliefden. Maar ook zal niemand hem herinneren. Als hij naar de Trojaanse oorlog gaat zal hij zeker sterven, maar zijn daden zullen zo groots zijn dat men er nog tienduizend jaar over verhalen zal. We weten allemaal wat Achilles koos.
Waar is die metaforische Trojaanse oorlog toch
De twee voorspellingen zouden een schets zijn van de verschillende prioriteiten tussen vrouwen (familie) en mannen (daden). En ja, natuurlijk vinden vrouwen daden, en mannen familie, ook belangrijk. Het gaat hier om relatieve prioriteit.
Reflecterend op mijn eigen ervaring als jongeman in de 21ste eeuwe zie ik nog steeds relevantie in de mythe van Achilles. Het is alleen verdomd moeilijk om je eigen metaforische Trojaanse oorlog te vinden.
Dit komt denk ik hoofdzakelijk door twee dingen: ten eerste zijn er zoveel strijdtonelen om jezelf in te slingeren: de politiek, het klimaat, onderwijs, de zorg, technologische revoluties. De tijd gaat gigantisch snel, er zijn duizelingwekkend veel opties, en het is niet duidelijk waar jij het beste tot je recht komt. Ten tweede is in een vol landje als Nederland vaak alles al ingevuld: het land ligt vol met asfalt, voor haast elk probleem kun je online een oplossing vinden en voor bijna elke vraag is aanbod. Zelf écht iets nieuws starten is voor weinigen weggelegd.
Eerst even aan die dromen bouwen
Met deze condities worstelen vrouwen natuurlijk net zo zeer als mannen. Maar ik herken wel een belangrijk verschil tussen mannen en vrouwen: mijn seksuele en intieme beschikbaarheid worden sterk beïnvloed door de mate van voldoening die mijn (huidige) Trojaanse oorlog geeft. Als ik onzeker ben over mijn koers en of de richting die mijn dromen me opstuurt, dan ligt mijn prioriteit bij het werken aan dit pad.
Het verband tussen intieme beschikbaarheid en een bevredigende levenskoers is natuurlijk voor iedereen net even anders. Ik denk alleen dat de meeste mannen, net als Achilles, de prioriteit geven aan hun eigen dromen.
Grote kans dus dat de liefde van je leven eerst nog even een Trojaanse oorlog moet winnen (of verliezen).
