Wat kun je in het dagelijks leven allemaal doen om de aarde minder te vervuilen? Pauline Bijster probeert het, en schrijft erover.
Een strenge milieuman hoorde ik eens zeggen dat we zouden moeten wennen aan de verwarming op maximaal 16 draaien in de winter en dikkere truien aandoen, om CO2 uitstoot werkelijk te verlagen. Milieucentraal is milder, 19 graden als je thuis bent en 15 ’s nachts, raden zij aan. “Je hoeft niet bang te zijn dat het minder comfortabel is in huis,” schrijven ze er gezellig bij.
Ik weet niet of je het wel eens hebt geprobeerd, maar dat valt in de praktijk in het begin wel even tegen.
Ik wil graag een goed mens zijn en mijn vriend ook en daarom besloot hij dat de verwarming in ons nieuwe huis nooit hoger hoeft dan 19 graden. Ik was het – in theorie vooral – heel erg met hem eens maar had het dus de eerste maanden dat de herfst begon, voortdurend koud.
Verlangen naar warmte
‘Kan die niet ietsjepietsje hoger?’ probeerde ik soms, maar hij was onverbiddelijk en mijn geweten was het dan met hem eens. Negentien graden is natuurlijk hartstikke warm als je bedenkt dat de helft van de wereld überhaupt geen centrale verwarming heeft. En in IJsland zetten ze baby’s buiten in de sneeuw omdat het juist goed voor je schijnt te zijn om aan kou en aan de natuurlijke temperatuur van een plek te wennen, leerde ik van een IJslandse vriend.
Om deze winter te overleven besloot ik dus vrij snel om te investeren in wollen sokken voor mezelf, voor elke dag van de week een paar. En sloffen voor de kinderen. Daarna begon ik met het inslaan van wollen vesten en ook wollen onderlagen. Dan maar elke dag warme-truien-dag. We hebben een ruim en tochtig huis. In de hal, toilet, trap, en op de slaapkamers staat de verwarming sowieso niet aan. 19 graden in de woonkamer met de gangdeur dicht betekent dus dat de rest van het huis koud is. Ik moet toegeven, ik heb veel geklaagd. Ik begon sokken over elkaar aan te trekken. Vooral ’s avonds als je moe bent of als je de hele dag achter de computer hebt gezeten is 19 graden koud en helemaal niet comfortabel zoals milieupagina’s beloven.
Een neus voor verwarmings-muffigheid
Maar het blijkt te wennen. Het eerste waaraan ik merkte dat ik er stiekem aan gewend ben geraakt, is het feit dat ik het bij andere mensen nu vaak heel warm heb. Bij vrienden of bij mijn ouders moet ik truien uittrekken en merk ik de centrale verwarmings-muffigheid op. De kinderen wennen er ook aan, die rennen nog steeds op blote voeten of alleen in een T-shirt door het huis. Op een goede dag testte ik uit hoe dan 18,5 zou zijn. Het viel best mee, ik overleefde een dag 18,5. In Marokko was geen verwarming, en hoewel je overdag op het strand kon liggen, lag de temperatuur in de ochtenden en de avonden rond 10 graden. Met twee dikke truien en een wollen muts kun je dan nog steeds buiten zitten, als je wilt, voor de yogaklas pakten we een extra dekentje.
Toen ik thuiskwam, dacht ik: hè, lekker warm hier. Ik zag dat de thermostaat op 18 stond.
Meer lezen over duurzaamheid?
Zo pak je je cadeaus duurzamer in.
