Het loslaten van je kinderen is misschien wel het moeilijkste dat er is, ontdekt Pauline. Toch doe je het, als je echt van ze houdt.
Voor een aankomend nummer van Happinez interviewde ik cabaretier Vincent Bijlo, en we hadden het over kinderen. Bijlo is bijzondere man omdat hij eigenlijk alles doet wat hij wil. Hij is een succesvol schrijver en cabaretier, en als je naar zijn carrière kijkt, lijkt het alsof zijn blind-zijn hem nooit in de weg heeft gestaan.
Hij vertelde me dat hij eens bij een gezin kwam met een blind jongetje. De ouders wilden zo graag dat hun zoon ook ondernemend zou worden als Bijlo. Maar het jongetje was zo bang, en de ouders waren zowaar nog banger. Ze hielden hem, letterlijk, stevig vast. Bijlo zag het aan en spoorde de ouders aan om het jongetje eens los te laten. ‘Laat hem maar op dat klimrek klimmen, het is niet eng!’ Sterker nog, legde Bijlo ze uit, blinde kinderen klimmen over het algemeen voorzichtiger dan kinderen die kunnen zien, want hun andere zintuigen zijn beter ontwikkeld.
Kinderen krijgen is eigenlijk het grote loslaten in een notendop. Je wilt ze vasthouden, maar je laat ze los, en daardoor leren ze het. Klimmen, fietsen, rekenen. Leven. Bij iedere volgende stap wil je ze liever weer vasthouden. De eerste keer dat je kind in een groot en diep zwembad spartelt, de zee in loopt, de eerste keer op de fiets. De eerste keer alleen met de trein. Je wilt het niet, totdat je ze toch maar loslaat.
De eerste keer dat mijn zoon alleen naar school zou fietsen, gingen honderd doemscenario’s door mijn hoofd. En ja, ik ben ook wel eens stiekem langs school gereden om te kijken of hij levend was aangekomen. Nu laat ik hem gaan, want ik begin er aan gewend te raken. En dan, op een dag, fietst hij de hele stad door, naar de middelbare school. We hebben laatst voor het eerst een Open Dag bezocht. Het gaat zo snel, ik kan het me niet voorstellen dat hij straks echt naar de andere kant van de stad fietst. Maar het zal gebeuren. En daar bouwt hij een nieuw leven op, waar ik een kleiner onderdeel van ben. Een alternatief is er niet, ik kan hem moeilijk voor altijd vasthouden. In het grote mysterie dat het leven heet, zijn we allemaal blinden.
Langzaam rekt hij mijn hart uit tot de dag waarop hij zegt: ‘Mam, ik ga zes maanden naar Zuid-Amerika.’ En die dag komt, vast. Ik wil hem vasthouden. Maar omdat ik van hem houd, blijf ik hem voor altijd loslaten.
