Wat doe je als je het gevoel hebt stil te staan in je leven? Deze week geeft Dot advies aan een vragensteller die tot haar frustratie maar niet afstudeert. ‘Er is een tijd voor alles. Een tijd voor diepe zelfreflectie en innerlijke acceptatie en een tijd om, zoals de Rotterdammers het zo poëtisch zeggen, niet te lullen maar te poetsen. Aan ons de taak om te onderscheiden waarvoor de tijd rijp is.’
Beste Dot,
Ik heb een vraag over een probleem dat me al een tijd bezig houdt. Ik ben in de dertig en studeer nog steeds. Hoewel ik enthousiast aan de studie begon, liep ik op een gegeven moment vast. Dit had vooral te maken met een niet al te beste jeugd, hoewel ik toen heel gedreven was, positief en iets van mijn leven wilde maken ondanks de omstandigheden. Inmiddels heb ik behoorlijk aan mezelf gewerkt, sta weer evenwichtiger in het leven en merk steeds meer dat ik de goede kant op ga.
Waar ik nog geen oplossing voor heb, is het feit dat ik dus nog steeds student ben. Eerst vond ik dat echt vervelend, omdat ik nu toch wel aan het werk hoorde te zijn. Ik werk trouwens ook wel en ben best tevreden met deze baan voor nu, maar het is geen werk dat ik zou willen blijven doen en niet op het niveau van wat ik zou kunnen. Ook dat probleem heb ik inmiddels geaccepteerd.
Waar ik steeds tegenaan loop, is dat het voor mijn gevoel en intuïtie niet klopt wat ik nu aan het doen ben. Ik heb voortdurend het gevoel dat ik nu met andere dingen bezig zou moeten zijn. Normaal gesproken zou ik nu aan het werk zijn, mezelf verder ontwikkelen binnen dit werk, andere contacten hebben dan met studenten die jonger zijn dan ik of met mensen op het werk die een heel andere interesse en levensstijl hebben (al zijn het echt leuke collega’s!).
Het voelt alsof ik stil ben blijven staan; ik droom af en toe dat ik opeens weer naar de middelbare school moet en in een onbekende klas terecht kom.
Ik heb ook het aangaan van een relatie steeds weg geschoven, omdat ik vond dat het nu geen goed moment was. Eerst mezelf ontwikkelen was de gedachte, later dacht ik dat niemand interesse zou hebben in een vrouw die nog studeert. “Like attracts like” dacht ik, dus een man die wel goed in het leven stond zou zich toch niet aangetrokken voelen. Door die houding kwam ik trouwens ook geen man meer tegen die ik leuk genoeg vond.
Het voelt voor mij alsof wat ik doe niet meer bij mijn leeftijd past, niet in de eerste plaats omdat ik dat rationeel zo vind. De interesse in de studie is ook minder, misschien door het conflict wat ik steeds heb. Ik weet wel van mezelf dat ik beter door kan zetten. (Misschien voor meer duidelijkheid: ik ben namelijk hoogbegaafd en heb echt uitdaging nodig in wat ik doe. Ik hoop dus na de studie werk te vinden dat me ligt of waar ik in ieder geval in verder kan om uiteindelijk te komen bij een baan die bij me past.)
Hoe krijg ik in dit aspect van mijn leven meer evenwicht? Of kan ik maar beter accepteren dat het niet lijkt te kloppen en proberen het om te zetten in een stimulans om aan mezelf te blijven werken?
Ik krijg er zelf geen duidelijkheid in. Hopelijk heb je een advies voor me!
Hartelijke groet,
Gevoel Stil te Blijven Staan
Lieve Gevoel Stil te Blijven Staan,
Ik zie een vrij eenvoudige manier vooruit. Studeer af en begin je nieuwe hoofdstuk. Ik kan in je brief geen goede reden ontdekken waarom je dit niet zou moeten – of kunnen – doen. Dat gevoel met andere dingen bezig te willen zijn, kan waarheid bevatten. Niet zozeer omdat het ‘hoort’ dat je nu richting huisje, boompje, baantje beweegt, maar omdat je zelf een terugkerend gevoel hebt dat iets in je stilstaat. Je droomt er zelfs van – en in mijn ervaring moet je dat soort klopjes van binnenuit serieus nemen. Zo’n sluimerende innerlijke stilstand is als een moeras; je moet er niet te lang stil blijven staan, anders word je erin opgezogen.
Er is een tijd voor alles. Een tijd voor diepe zelfreflectie en innerlijke acceptatie en een tijd om, zoals de Rotterdammers het zo poëtisch zeggen, niet te lullen maar te poetsen. Aan ons de taak om te onderscheiden waarvoor de tijd rijp is. En ik vermoed dat jij in dat laatste seizoen bent beland, lieve Gevoel Stil te Blijven Staan.
Begrijp me niet verkeerd. Op zich is je bereidwilligheid om het gevoel te accepteren ‘dat er iets niet klopt’ bewonderenswaardig. Maar ik denk dat je dat beter in kan zetten voor andere momenten in je leven. Namelijk de momenten die je niet kunt veranderen. Momenten dat je oorlog voert met de realiteit van iets, of dat nu het overlijden van een van je ouders is of iemand die klimaatverandering ontkent of ‘gewoon’ een diepe, existentiële onzekerheid over je rol in de schepping. Of de rol van de schepping an sich. Dat zijn de dingen in wiens aanwezigheid je beter kunt leren wennen aan dat gevoel van waarheen? en waartoe? roepen en geen antwoord krijgen.
Maar afstuderen valt denk ik niet in die categorie.
Wat me niet duidelijk werd uit je brief lieve Gevoel Stil te Blijven Staan, is waarom je nog studeert. Je beschrijft wel vast te zijn komen lopen door het jezelf ontwarren uit de klit van je jeugd-garen, maar je zegt ook daardoor stabieler te zijn. Misschien kun je jezelf die vraag opnieuw stellen, waarom studeer ik nog, en dan met een eigenlijk tussen ‘ik’ en ‘nog’. Dat helpt jezelf gunnen waar je het meeste recht op hebt: de onafgebroken mogelijkheid voor een frisse start. Je hebt het brein ervoor, je hebt het zelfinzicht, je hebt je intuïtie die je aanspoort. Wat wil je nog meer?
Je vraagt hoe je meer evenwicht kan krijgen in dit aspect van je leven. Ik raad je aan om het tegenoverstelde van evenwicht op te zoeken. Geef die studie van jetje, schudt aan je levensboom. Studeer af. Doe wat je daarvoor moet doen, ook al betekent het dat je daarvoor bepaalde gewoontes of overtuigingen moet doorbreken. Word enthousiast van het vooruitzicht van nieuwe dingen, mannen en uitdagingen. Laat nieuwsgierigheid je brandstof zijn om in beweging te blijven.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
