Susan komt erachter dat de dynamiek van een stel op vakantie sterk uit wordt vergroot. De oplossing? Accepteren dat je anders bent, en de ander in zijn waarde laten.
Het was de vijfde avond van onze vakantietrip. Na diepe gesprekken met wijn, grappen in de auto en wandelingen met kletspraat besloten we een avondje op het balkon te blijven om te lezen in de zwoele avondlucht. Het was stil en ik verzonk in mijn roman. Totdat hij een zin uit zijn boek hardop voorlas. En nog een: ‘Moet je luisteren.’ Waarna hij het halve boek met me deelde.
Er zijn mensen die ervan houden om te delen. Ze kwebbelen nu eens over trivialiteiten en uiten dan weer diepe emoties, observaties en theorieën. Ik dacht dat ik een prater was, maar in mijn huidige partner heb ik mijn meerdere moeten erkennen. Mijn vriend kan praten. Pra-ten. Kletsen. Oreren. Ratelen. Betogen. Orakelen. Keuvelen. En nog meer babbelen.
Het probleem dat zich hierbij voordoet is drieledig: 1. Ik hoor alles. 2. Ik onthoud alles. En 3. Ik blijf erover nadenken. Dus op een gegeven moment wordt het behoorlijk druk in mijn hoofd en als het lang genoeg doorgaat ontstaat er kortsluiting. Elke eigen, oorspronkelijke gedachte schrikt van de karrenvracht aan andermans gedachtes en maakt subiet rechtsomkeert. Ik word stil, knik af en toe eens en zeg u-hu. Precies zoals eerdere geliefden bij mij deden.
Is het niet grappig dat je in de ene relatie de prater bent en in de andere degene bent die vooral reageert? Alleen op sommige ochtenden, als ik wakker word met allerlei hoogdravende en verregaande filosofieën over het leven en ons leven in het bijzonder, schiet ik in mijn oude rol om daarna de rest van de dag weer voornamelijk te reageren, antwoord te geven en uiteindelijk zwijgzaam te worden. Tegen die tijd eindigt hij zijn zinnen met ‘toch?’ of ‘vind je niet?’ Precies zoals ik deed bij eerdere geliefden.
Vooral op vakantie dringt de rolverdeling zich op, natuurlijk. De dynamiek van een stel wordt in een hotel of tentje sterk uitvergroot en opgeblazen. Los van afleidingen en verplichtingen, aangewezen op elkaar, komt het glorieus aan het licht. Het wierp de vraag op: Zou ik mezelf kunnen aanleren om af en toe dingen het ene oor in en het andere oor uit te laten gaan? Of zou hij kunnen leren sommige gedachten en observaties niet te delen? Nee, natuurlijk. Dit is onze bedrading en daarom zijn we ook op elkaar gevallen.
Op het balkon was het inmiddels kil. We hadden een dekentje over onze benen gedrapeerd en een lampje aangedaan. Hij las de laatste zin aan me voor, sloeg zijn boek dicht en verzuchtte: ‘Dit boek moet je écht lezen.’ Dat is bepaald niet meer nodig, dacht ik vertederd en gaf hem een dikke zoen.
