Marnix dacht dat in een relatie alles continu bruisend en overweldigend moest zijn. Daarom wrong hij zich in rare bochten.
Ik heb nogal wat rare dingen gedaan om vrouwen te behagen. Zo nam ik ooit paardrijles terwijl me dat eigenlijk nauwelijks boeide. Leerde ik motorrijden – nooit examen gedaan – puur om indruk te maken op een bepaalde dame. Deed ik een PADI duikcursus – ook niet afgerond – voor weer iemand anders. En las ik tientallen boeken over de onderwerpen waar de vrouw die ik op dat moment liefhad, in geïnteresseerd was.
Als hoogtepunt – of dieptepunt – vloog ik jaren geleden voor een kort weekend naar Edinburgh, om de indruk te wekken dat ik zo lekker impulsief en avontuurlijk ben. Het was een tripje dat ik uitgebreid belichtte op Twitter en Facebook, in de hoop dat de toenmalige sprookjesprinses het niet alleen zou lezen, maar er ook voor zou vallen. Nu ik eraan terugdenk, schaam ik me diep. Maar goed.
Ik weet eigenlijk niet eens hoe ik het aan mezelf verkocht heb, al die gevallen van bizarre zelfverloochening. Maar er was in elk geval een hoop onzekerheid in het spel. Waarschijnlijk was ik me voor mijn gevoel heel slim aan het kneden naar bepaalde wensen, zodat ik steeds meer aan een ideaalbeeld voldeed. Alleen had dat uiteraard een averechts effect: ik leek steeds minder op mezelf. In mijn hardnekkige poging te voldoen aan een onweerstaanbaar plaatje, week ik meer en meer af van de man voor wie ze waren gevallen.
Stom.
Achteraf bekeken is het natuurlijk ronduit gênant en nogal zwak, maar op het moment zelf leek het geweldig te kloppen. Het was pleasen op steroïden. Wist ik veel. Er zijn altijd mensen geweest die me hier, al dan niet smalend, op hebben gewezen. Zij die me goed kennen, zagen hoe ik me keer op keer in allerlei idiote en soms tenenkrommende bochten wrong om aan een zogenaamd perfect beeld te voldoen – en dat voor iemand die daar helemaal niet om gevraagd had. Het was allemaal onderdeel van mijn nogal ingewikkelde kijk op liefde en romantische verhoudingen. Bijvoorbeeld het idee dat je in een relatie qua karakter, voorkeuren en levensfilosofie altijd 100% moet aansluiten, in plaats van elkaars onvolkomenheden te waarderen. Dat je nooit ruzie mag maken, in plaats van op een gezonde manier te dealen met je frustraties en angsten. En dat alles continu optimaal, bruisend en overweldigend moet zijn.
Online training Tantra & seksuele energie
-
Voel je lichter, vrijer én levenslustiger
-
Meer uit je hoofd zijn en meer in contact met je lichaam
-
Meer dan 5.925 trainees gingen je voor
Als je de diepgewortelde overtuiging hebt dat je continu moet anticiperen om maar goed genoeg voor iemand anders te zijn, is er duidelijk sprake van een basisprobleem. Ergens in je leven, meestal in de beginjaren, is de indruk ontstaan dat je je moet plooien, dat je de behoeftes van anderen altijd boven die van jou moet stellen. En dat wordt dan een hardnekkig, destructief automatisme. Als je het niet weet, is het gewoon wat je doet. Maar daarmee graaf je dus keer op keer zelf het graf van je relatie. Want alles wat eigen aan jou is, maar niet aansluit op de wensen van een ander, wordt snel en vakkundig verstopt. Uiteindelijk lijk je in niks meer op jezelf. Je wordt flets en vlak. Ken van Barbie.
Er klopt natuurlijk helemaal niks van. Voor iedereen met een gezonde kijk op zichzelf is het de normaalste zaak van de wereld om trouw te blijven aan wie en wat je bent. Hoeveel rafelrandjes of eigenaardigheden je ook hebt: ze zijn van jou. En als iemand op je valt, krijgt hij of zij die er allemaal gratis bij. Take it or leave it.
Het heeft me vele jaren gekost voor ik begreep dat relaties tot iets geweldigs kunnen uitbloeien, juist dankzij de verschillen. En dat je er met je tengels van af moet blijven. Dat al dat gemanipuleer, gesjor en getrek waarvan ik altijd dacht dat het me zou helpen, uiteindelijk niet werkt. Dat je naar elkaar toegroeit omdat je je realiseert dat alle dingen die eigenaardig en afwijkend zijn, de ander juist heerlijk uniek maken. In al mijn verwoede pogingen de liefde volmaakt te krijgen, negeerde ik het belangrijkste: mezelf.
Als het goed is, heb ik mijn les wat dit betreft inmiddels geleerd. Een van de vele. Het proces van jezelf en daardoor ook anderen leren lief te hebben, is immers eindeloos. Dus volgende week weer een andere valkuil.
Gelukkig maar.
