Rust is geen project, niet iets voor volgende week als je een keer tijd hebt, iets waar je eerst een boek voor moet lezen of een cursus voor moet volgen. Laat staan een einddoel voor ooit. Marnix houdt een pleidooi voor rust, nú.
Marnix las een blog van Anna-Maria, die maar voortgestuwd blijft worden door haar succes, en die geen opening lijkt te kunnen vinden om even op adem te komen. Hij schreef haar de volgende reactie:
Lieve Anna-Maria,
Ik ken je nu best een tijdje, en heb je al die jaren non-stop zien hollen en draven en streven. Met veel succes! Inmiddels geloof ik bijna net zo heilig als jij dat dat is wie jij bent. Maar toen ik net je blogje las over Rust, kreeg ik ineens een inzicht: het lijkt erop dat je regelmatig dingen doet uit angst, en minder om wat ze voor je betekenen. Je bent trots op je ‘Alles of niets!’-mentaliteit waarbij ‘niets’ eigenlijk nooit een optie is. Je kunt geen kwartier zitten zonder iets te doen en je lui en onproductief te voelen. En ik bewonder je enthousiasme en ambitie, maar zie ook dat je op deze manier nooit balans zult vinden.
Als je heel erg gelooft dat je ‘nou eenmaal zo bent’, wordt dat ook automatisch de motivatie achter je activiteiten. Dan knal je door omdat je dat altijd gedaan hebt, uit gewoonte, en niet per se omdat je het echt graag wil. Het lijkt er bijna op dat je niet alleen bang bent niet alles uit het leven te halen, maar ook om een kant van jezelf te omarmen die niet overeenkomt met wat jij en de rest van de wereld over je denken.
Ik zeg dit niet omdat ik weet hoe jij je leven moet leiden (hoe zou ik dat moeten weten?), maar omdat ik heel lang geregeerd ben door angst in plaats van échte motivatie. Dat is nu compleet anders, en in mijn ogen veel gezonder en effectiever. Op dit moment kan ik super enthousiast zijn over een project en een tijdje stevig doorknallen, maar daarna heb ik ook het vertrouwen dat het weer even genoeg is. Dat ik gas terug mag nemen om bij te tanken en te luisteren naar mijn innerlijke wijsheid, naar de zachte, intelligente hints die me helpen dingen te ontdekken die écht mijn energie verdienen en de moeite waard zijn.
Begrijp me goed: er is niks mis met hard werken. Het kan zelfs heerlijk zijn! Maar het heeft pas zin als je het doet vanuit inspiratie, omdat het je energie geeft. Als je alleen maar hard werkt om iets te bereiken, omdat je denkt dat het zo móet, ben je in de valkuil getrapt waar hele volksstammen in verdwijnen. Hard werken is namelijk niet de onderscheidende factor. Ik ken genoeg mensen (waaronder ik) die regelmatig ‘niks’ doen, en vervolgens een tijdje waanzinnig productief zijn. En ik ken nog veel meer mensen die kéihard werken en als enige resultaat een glanzende sociale status hebben. Het gaat niet om hard werken an sich, het gaat om slim werken, efficiënt werken, helder werken en geïnspireerd werken.
De misverstanden ontstaan als we kijken naar mensen als Steve Jobs en Richard Branson: we zien dat ze non-stop buffelen en zo ontstaat het idee ‘hard werken = succes’. Maar dat verband is helemaal niet waar het om draait: Jobs (overigens niet bepaald een sympathiek figuur, schijnt) en Branson werk(t)en zo hard omdat ze diep geïnspireerd en gemotiveerd waren. Het harde werken was een resultaat van het enorme plezier en de bezetenheid die ze hadden in het tot leven wekken van hun dromen. Het ging als het ware vanzelf. En dán heeft hard werken niet alleen heel veel zin, maar gaat het ook min of meer moeiteloos.
Als je het mij vraagt is alles uit het leven halen niet letterlijk alles pakken wat voorbij komt, maar ook ruimte reserveren om te voelen, in stilte je unieke drijfveren en behoeftes te ontdekken en niet steeds achter nieuwe plannen aan te hollen, nog vóór je de oude hebt afgerond. Op dit moment probeer je rust te vinden op de manier waarop je het altijd vermeden hebt: met lijstjes en dingen die móeten gebeuren. Met trekken en duwen en sleuren.
Sorry. Kansloos.
Rust is geen project, niet iets voor volgende week als je een keer tijd hebt, iets waar je eerst een boek voor moet lezen of een cursus voor volgen, laat staan een einddoel voor ooit. Rust is nú. Nu even stoppen en naar buiten (of binnen) kijken, nú aandacht besteden aan je ongemak en daar verder niks mee doen. Nú even neerploffen en niet analyseren, niet timen, niet dóen maar zíjn, en contact maken met je kern. Met jou.
Je bent doodsbang voor rust omdat je er niet keihard aan kunt werken, maar juist alles even moet laten vallen. Maar onthoud: het leven is geen eindeloze to do list. Het is een avontuur dat volop en op elke mogelijke manier geleefd wil worden, en dat betekent dus ook af en toe de leegte opzoeken. Ik hoop van harte dat je dat binnenkort een keer mag van jezelf, en dat je inziet dat het niet alleen oké is om soms even niks te doen, maar dat het je juist ook frisse ideeën en nieuwe energie geeft.
Laat je me weten hoe het was?
Liefs en tot snel!
X
Marnix
