Ze klinken zo mooi en verlicht, die spirituele oneliners. Maar wat zeggen we eigenlijk? En is het waar? Susan Smit toetst, keurt, wikt en weegt de woorden: ‘Elke minuut dat je boos bent, verlies je 60 seconden geluk’.
Woede is lelijk, ja. Het doet je briesen, tegen prullenbakken schoppen, rood aanlopen en valse dingen brullen. Het ziet eruit als het volmaakte tegenovergestelde van sereen en wijs. Dus je zou zomaar kunnen denken dat het in de ban moet, wil je ooit verlicht raken. Niet doen. Boosheid is een zuivere emotie die gevoeld en geuit moet worden of anders ondergronds gaat doorsudderen. Bovendien heeft boosheid een functie.
Boosheid is de drijvende kracht achter het bewaken van je grenzen, het schept een gezonde afstand tussen jou en degene die je heeft bedrogen of anderszins getackeld en het zet het onderscheid tussen wat juist en niet juist is op scherp. Het voedt je met een roodgloeiende energie die groter is dan je verlegenheid, angst en bescheidenheid bij elkaar en doet je met de vuist op tafel slaan en in verzet komen. Op wereldniveau heeft het dingen die niet deugen in beweging gezet. De eerste feministen (suffragettes) waren razend, de eerste vakbondsleiders waren ziedend, Martin Luther King was serieus pissed.
Je kunt een lastige emotie niet zomaar wegduwen alsof je met een afgewend gezicht een beschimmelde pizza in de vuilnisbak kiept. Of wel, en in dat geval gefeliciteerd, je bent nu zo ver van huis dat je er ook niet meer de vruchten van kunt plukken. Pas nadat je een emotie helemaal hebt toegelaten en doorvoeld, kun je er afstand van nemen. Je kunt rationeel besluiten wat je wilt (bijvoorbeeld dat je er liever, zoals bij bovenstaande spreuk, geluk voor in de plaats hebt), maar als je er nog niet klaar mee bent is het kunstmatig en blijft het doorzeuren.
Het wordt als een spirituele doodzonde beschouwd om boos te zijn op iets wat je niet kunt veranderen (of er verdrietig om te zijn, trouwens). Nou, jammer dan. Soms zijn dingen ook fucking oneerlijk en daar mag je best even een welluidende vloek aan spenderen. Als de boosheid zakt, beseffen we heus wel dat onze toorn komt vanuit de illusie dat we ergens (geluk, gezondheid, succes) recht op denken te hebben en dat iedereen en alles daar gewoon graag even aan mee moet werken. Zo bekeken is boosheid de tussenlaag van de verwachting naar de realiteit. En die kun je, hoe handig en beminnelijk dat ook zou zijn, niet overslaan.
