Ze klinken zo mooi en verlicht, die spirituele oneliners. Maar wat zeggen we eigenlijk? En is het waar? Susan Smit toetst, keurt, wikt en weegt.
Deze week keurt ze de woorden: ‘Het mag er zijn.’
Herinner je je de laatste keer dat je op de vloer lag te huilen? Hoe lang het ook geleden is, je weet het waarschijnlijk nog. De bank lukte niet en je bed ook niet, zelfs niet onder de dekens; je moest op de koude vloer. Zo dicht mogelijk bij de aarde, met verdriet dat je leek te verpletteren. Wie op dat moment ‘het mag er zijn’ tegen je zou hebben gezegd, zou je niet eens hebben gehoord. Het was er.
De ‘het mag er zijn’-zegger geeft toestemming, alsof hij erboven staat. En dat is nu juist wat er niet aan de hand is bij het omarmen van wat dan ook. Het is aanwezig en je bent er samen mee. Samen met je pijn, teleurstelling, boosheid of whatever ongemakkelijke emotie ook. Je vecht er niet tegen, keurt het niet af, bent het op geen enkele manier de baas. Je bent samen.
Het enige wat helpt om de pijnlijke emotie ook weer langzaam te laten zakken is ‘erdoorheen ademen’, wat op zich ook een spirituele dooddoener lijkt. Ik bedoel ermee: je verkrampt niet en zet je niet schrap (waarbij je je adem onbewust inhoudt). Met een diepe buikademhaling tijdens de ergste malheur geef je het signaal naar je lichaam en geest: er dreigt geen levensgevaar, dit kunnen wij aan, laat maar komen.
‘Het mag er zijn’ zeg je vanuit een superieure positie. Zolang je jezelf nog boven wat zich aandient stelt, dan mag het zich stiekem niet helemaal, in al zijn diepte en rauwheid, openbaren.
