De échte leermeesters weten als geen ander dat twijfel het begin is van wijsheid. Want juist wanneer je de antwoorden even niet weet staat je hoofd (en je hart) open voor nieuwe lessen.
Door de jaren heen heb ik heel wat goeroes, schrijvers van zelfhulpboeken en spirituele leermeesters ontmoet. Het zijn mensen die geacht worden antwoorden te hebben, die geadoreerd worden door honderdduizenden, die de wereld rondreizen om hun gedachtegoed te verkondigen. Voor Happinez en mijn boek ‘Wijze vrouwen en wijze mannen’ had ik ze een uur of twee voor mezelf en mocht ik ze bevragen.
Soms hing ik aan hun lippen. Soms openden ze mijn ogen voor dingen die ik voorheen niet zag. Soms doken er jaren later nog zinnetjes uit het gesprek met hen op. Soms verliet ik opgeladen en op vleugels de kamer. En soms was het een grote desillusie.
Hoe dan ook namen ze tijdens die ontmoetingen menselijke vormen aan. Ik zag hun onvolkomenheden, stuitte op hun worstelingen en voelde hun twijfels. Dat maakt hen in mijn ogen alleen maar sympathieker en authentieker. Een deceptie ervoer ik alleen als ik aanvoelde dat ze zelf nog aan het stoeien waren met een probleem terwijl ze de ‘oplossing’ al luidkeels en nogal dwingend verkondigden. Als ik merkte dat hun wijsheid vanuit het hoofd kwam, niet vanuit het hart. Als ze een verhaal afdraaiden met mooie woorden die goed klonken en gretig geciteerd werden, maar die niet werkelijk doorleefd waren. En als ik merkte dat het ego dat ze zogenaamd hadden afgeworpen nog erg… eh… aanwezig was.
Echte leraren zullen nooit hun eigen twijfels, angsten en onzekerheden vermommen in ronkende lyriek en een zelfverzekerde, verlichte houding. Ze zullen hun eigen oplossingen en antwoorden nooit opdringen, omdat ze weten dat ieder mens een uniek, complex wezen is met een eigen weg te gaan en een andere weg achter zich. Ze zullen zich nooit subtiel boven een ander stellen, want ze begrijpen dat elk mens zich in elk leven in bepaalde aspecten hoog ontwikkelt en in andere achterblijft. En ze hechten niet al te zeer aan hun status en positie, maar vinden genoegen in het delen van wat ze geleerd hebben met wie het maar ontvangen wil. Of niet. Ook goed.
De valse goden, de bedrieglijke verlossers, de spirituele beunhazen zijn te herkennen aan een identiteit die volledig verkleefd is met het goeroeschap en een neiging de eigen zwakheden te verbergen uit angst dat de leerlingen hem of haar dan door de mand zullen zien vallen. Ze willen een mate van verlichting uitstralen en aanbevelen die niet haalbaar is.
Waarom niet haalbaar? Omdat verlichting niet gaat over het verkrijgen van goddelijke kwaliteiten. Het gaat over leren wat het betekent om een mens te zijn op deze aarde.
De leraar die de geest kan inspireren en het hart kan raken is de leraar die vanuit zijn of haar gevoeligheid de hele waaier van menselijke emoties en ervaringen ondergaat, doorvoelt en met bewustzijn omringt. En die ons door dat voorbeeld te stellen de moed geeft om hetzelfde te doen.
