Surfen is de beste cursus mindfulness die er is, daar komt Pauline in Marokko achter.
‘Het gebeurt allemaal hier!’ de surfleraar wijst naar zijn hoofd. ‘In the mind!’ Het is een kleine man, ouder dan ik, met lange blonde dreadlocks en een grote baard. Hij probeert me te leren dat ik me moet concentreren zodat het surfen beter gaat. Ik versta zijn Engels niet goed maar ik snap heel goed wat hij bedoelt. In de zee glijden mijn gedachten altijd weg – of niet alleen in de zee, altijd eigenlijk – maar als er iets is in het leven waarbij gedachten onhandig zijn, is het wel surfen. Golfsurfen is wellicht de meest brute manier om in het nu terecht te komen, iedere zorg wordt subiet afgestraft door een bak zout water over je hoofd.
Stiekem de zee in
De eigenaren van de plek waar we slapen, heten Elsa en Youssef. Elsa is française en werkte voor een NGO voordat ze naar Marokko kwam en verliefd werd op Youssef. Ze is nu een plastic-opruim project gestart om de kust van Marokko schoon te houden. Youssef leerde surfen toen hij negen jaar oud was, op een zelfgemaakt bodyboard van piepschuim met ducktape er omheen. Van zijn ouders mocht het niet, de zee was koud, je werd er ziek van. Als zijn moeder hem kwam zoeken, verstopte hij zich tussen de rotsen tot ze weer weg was. Als zijn ouders de deuren op slot draaiden zodat hij niet meer naar buiten kon, betaalde hij zijn zus een dirham om hem te helpen door het raam naar buiten te klimmen. Elke dag stiekem de zee in, net zo lang tot hij volleerd kon duiken, vissen, zee kajakken, suppen maar vooral heel goed longboarden. Hoewel zijn ouders nooit begrepen hebben hoe je daarmee je geld kunt verdienen, ontgroeide hij zo zijn afkomst. Youssef runt een surfschool in Imsouane en geeft hij in zijn vrije tijd les aan ‘de kinderen van de straat’. Jongens zonder toekomst, zonder diploma’s, zoals hij zelf ooit was. Omdat hij vindt dat de zee niet alleen voor de toeristen en met mensen met geld hoeft te zijn.
Salt in my hair
Ik ben mee op een retreat genaamd ‘Salt in my hair’, naar het gelijknamige blog. De organisatoren – twee moderne hippies – geloven dat het niet uitmaakt waar je bent op de wereld, zolang je maar het zout van de zee in je haren hebt. Deze twee jonge vrouwen wonen allebei niet echt meer in het land waar ze ooit geboren zijn (Duitsland en Nederland), maar ergens op de wereld, dichtbij golven.
Online training Ayurveda
-
Ontdek de leefstijl die bij jou past
-
7 lessen met wijsheden uit deze eeuwenoude gezondheidsleer
-
Alleen in april: 10,- korting met code VEDA10
De andere deelnemers, variërend in leeftijd van 25 tot 57 jaar, zijn net als ik min of meer gevlucht van hun grote stad, werk of gezin voor één week. Van het introductierondje leerde ik dat ze allemaal graag zouden terugkomen bij de natuur, bij ‘het moment’. Bij die dingen die je wel eens vergeet als je verstrikt zit geraakt in het dagelijks leven. Bij de basis, en misschien wordt die wel gevonden in de oceaan.
Bellen met je golf
Een andere keer pakt mijn leraar een grote halve mossel en zet die aan zijn oor alsof het een telefoon is. ‘Bel met je golf,’ gebiedt hij me. Ik lach een beetje. Maar hij meent het serieus. Praat met de golven. Aangezien ik thuis ook met mijn kamerplanten praat, doe ik maar wat hij zegt, misschien helpt het. Ik pak de schelp aan en vraag of de golf voorzichtig met me wil zijn. Ik voel me ongemakkelijk erbij. ‘Vergeet nooit om dankjewel te zeggen!’ zegt hij streng. Ik houd de mossel goed tegen mijn oor tot ik de zee er in hoor en zeg hem na: ‘Dankjewel’.
Ik weet niet of ik ooit goed surfen zal leren, maar ik leer het gebed van de zee. Je hebt nodig: een grote schelp en een hoofd met weinig gedachten. De beste cursus mindfulness die er is. Vergeet nooit dankjewel te zeggen.
