Ze klinken zo mooi en verlicht, die spirituele oneliners. Maar wat zeggen we eigenlijk? En is het waar? Susan Smit toetst, keurt, wikt en weegt.
Deze week onderzoekt ze de woorden: ‘Laat het los.’
‘Laat het los, laat het ga-haan, geen tranen meer voor mij’, zingt mijn kleuterdochter de hele dag Elsa uit ‘Frozen’ na. Het modezinnetje ‘laat het los’ begint, ook zonder dat vermaledijde lied, behoorlijk op mijn zenuwen te werken. Te pas en te onpas wordt het gebruikt, soms tegen iemand die nog midden in de verwerking zit. Mijn bezwaar: het is zo makkelijk gezegd. Het klinkt alsof je iets wat je in je hand hebt gewoon kunt laten vallen en klaar.
Uiteindelijk is het opgeven van dingen die je kwellen natuurlijk een prima idee. Maar echt. Zolang je het maar als een proces ziet. Loslaten is een hell of a job, iets wat inspanning vereist en misschien wel blijft vereisen.
Wat adviseert de ‘laat het los’-zegger om los te laten – gedachten of emoties? Dat is nogal een verschil. Pijnlijke gedachten (‘had ik maar’ is de ergste) zijn inderdaad bijna altijd rijp om acuut weg te kieperen. Als je iets al eens hebt gedacht, hoef je het namelijk niet nog eens te denken. Je aandacht elke keer resoluut op iets anders richten als de gedachte komt opborrelen is een goede strategie – net zo lang tot de gedachte het opgeeft en iemand anders gaat lastigvallen.
Emoties daarentegen zul je toch echt helemaal en volledig moeten doorvoelen tot er geen resten meer over zijn. Tranen die je inhoudt vormen na verloop van tijd een innerlijk zwembad met kans op lekkage. Een rotemotie wil je natuurlijk zo snel mogelijk kwijt, maar je zou juist het tegenovergestelde moeten doen: ernaartoe gaan met je aandacht en erbij blijven tot het minder wordt. Een huilende baby houd je toch ook liefdevol in je armen tot hij of zij kalmeert? Die laat je niet ‘los’ omdat het geluid je niet bevalt.
De goedbedoelde boodschap ‘laat het los’ mist iets cruciaals, wil ik maar zeggen. Het zou moeten zijn: ga ernaartoe en laat het dan los.
