Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag- antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan een Bezorgde Moeder:
Lieve Dot,
Ongeveer twee jaar geleden kreeg ik een korte relatie met een man waarop ik stapelverliefd werd. Deze relatie heb ik beëindigd omdat onze levens te verschillend waren. Enige tijd later bleek ik zwanger en wilde hij dat ik abortus pleegde. Mijn hart hield al van mijn kind en ik besloot er alleen voor te gaan. De beste keuze ooit want mijn zoon is een groot geschenk.
Zijn vader heeft me nog een tijd vervelende berichten gestuurd en hij kreeg uiteindelijk een nieuwe relatie. Toen mijn zoon enkele weken oud was kwam ik erachter dat hij en zijn nieuwe vriendin een kind kregen, wat wel gewenst was. Ik heb hem toen telefonisch gesproken en hij was keihard in zijn woorden en ontkende mijn zoons bestaan. Ik heb geen behoefte aan een DNA test of alimentatie. Voor mij is het belangrijk dat mijn zoon opgroeit met mensen die van hem houden en hem wensen.
Toch wordt ik soms verteerd door woede richting mijn ex en zijn onverschilligheid richting mijn zoon. Hoe kan ik hiermee het beste omgaan en hoe ga ik dit ooit uitleggen aan mijn zoon zonder hem te kwetsen?
Groet,
Bezorgde Moeder
_____________
Lieve Bezorgde Moeder,
Volgens mij is woede gericht op het afdwingen van bepaald gedrag in een ander. Namelijk het enige normale, gezonde, waarachtige gedrag – in jouw ogen. Wat het object van je woede doet (in jouw geval je ex) vind je zó verwerpelijk, zó geen optie, dat je al je innerlijke ammunitie aanboort en aanvalt. Aangevoerd door banierhouders van jouw gelijk en doedelzakspelers die liederen van zijn onrecht verkondigen, trek je het strijdveld op.
En daar ben je nu, zo te horen. Verwikkeld in een éénpersoonsoorlog tegen je ex. Het probleem van dit soort oorlogen – en feitelijke elke oorlog – is dat het werkelijk nooit kan leiden naar wat je echt wilt. Namelijk vrede. Een leven waarin je volop geniet van je zoon, vrij en zonder wrok, open voor alles wat de toekomst jullie nog zal brengen.
Ik denk dat het essentieel is dat je voelt dat je niet je ex straft door woedend op hem te blijven, maar jezelf. Dat je er niet je zoon door beschermt, maar hem juist tekort doet door niet vrij te zijn, in jezelf. En ik denk dat je ook al op het randje van dit besef zit, lieve Bezorgde Moeder. Ik duw je er graag nog even overheen.
Woede heeft namelijk de neiging te ontspannen zodra je beseft dat je strijd zinloos is. Of dat je de verkeerde vijand bestookt. En alleen rationeel dat bedenken is vaak niet genoeg. Je moet het ten diepste voelen. Ik denk dat je dit basale feit nog wat dieper moet voelen: je hebt het gedrag van je ex – wat hij wel doet, wat hij niet doet, met wie wel en met wie niet – niet in de hand. Nu niet en nooit niet. En ook nooit gedaan ook.
Sterker nog; je ex is vrij consequent geweest in zijn gedrag, als ik je brief zo lees. Vanaf het begin af aan zag hij een kind met jou niet zitten. En tot op de dag van vandaag blijft hij daarbij. Zoals je al schrijft besloot jij er alleen voor te gaan met je zoon. Jij wist, en weet, in zekere zin precies wat je aan hem had en hebt. Dat je het hier niet mee eens bent (en het achterlijk vindt) is een tweede. In feite is dit jouw probleem, niet het zijne.
Dit klinkt misschien wat hard en zakelijk, maar ik denk je genoeg gemotiveerd bent om het kaf van het koren te scheiden, lieve Bezorgde Moeder. Er staat veel op het spel. Een toekomst vol wrok of vrijheid is het keuzemenu. Je hebt jezelf misschien niet verbonden aan je ex door alimentatie of andere rechten en plichten, maar je verbindt jezelf met hem zolang je wilt dat hij anders is dan wie hij is. Zolang je vindt dat hij het anders had moeten doen dan hij heeft gedaan.
Zolang je dat doet, trekt je ten strijde tegen een onomstotelijke realiteit. Eén waarvan je de uitgangspunten wist voordat je eraan begon. Dat is het slechte nieuws. Het goede nieuws is dat jij de enige bent die nodig is om deze éénpersoonsoorlog te staken. In het boeddhisme vergelijken ze woede met zelf gif nemen in de hoop dat een ander eraan doodgaat. Houd op met jezelf te vergiftigen door tegen de realiteit te boksen. Je wint nooit. Je ex merkt er niets van. Je hebt er alleen jezelf mee. En je zoon.
Laat dat misschien wel je sterkste motivatie zijn om de éénpersoonsoorlog te staken. Opgroeien met een moeder met wrok lijkt me veel schadelijker dan ooit, wanneer de tijd rijp is, het verhaal te horen over hoe zijn biologische vader geen onderdeel uit kon maken van zijn leven. Hem dit uitleggen zonder hem te kwetsen, zoals je aangeeft te willen, lijkt me onmogelijk. Maar vraag jezelf af hoe je hem meer kwetst: door het verhaal vervuld met wrok te vertellen, en hem zo onderdeel te maken van de éénpersoonsoorlog, of het te vertellen vanuit innerlijke vrijheid en alliantie met realiteit? Ik zou het wel weten, lieve Bezorgde Moeder. En in jou ligt die mogelijkheid. Ik weet dat je het kunt.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Dot moedigt aan de volgende dingen mee te nemen in je vraag:
- Vertel wat meer over jezelf. Geef wat context rondom je vraag.
- Hoe uit dit dwarszittende dilemma zich in de praktijk van je leven? Wat zeg, doe, denk of laat je erdoor? Geef een specifiek voorbeeld.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Ook meepraten over deze vraag kan hier.
