Sanny Verhoeven, succesvol actrice, vlogger en schrijfster, staat bekend om haar positiviteit en nuchtere levensvisie. Waar de zon bij haar vaker schijnt dan dat het regent, brengt haar carrière ook wel eens tegenslagen met zich mee. Haar haat-liefdeverhouding met social media bijvoorbeeld, is niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn. Toch slaat ze haar weg er doorheen. We praatten er met haar over.
Hoe vindt ze het om haar schaduwkanten of pijn te delen?
“Tijdens mijn huwelijksreis zat ik heel hard te huilen en dat heb ik toen toch in een vlog gestopt. Daar kreeg ik heel goede reacties op. Zo word ik wel aangemoedigd om steeds kwetsbaarder te zijn en mezelf dus ook huilend te laten zien. Ik denk dat mijn toneelachtergrond me daarbij heeft geholpen. Als actrice huil je niet met je handen voor je gezicht. Je verbergt niets en huilen is nou eenmaal niet mooi.
Ik heb ook mijn lelijke kanten inmiddels geaccepteerd. Soms zie ik mezelf tijdens het editen zonder make-up en dan denk ik: oh, ik zie er niet uit! Maar het is wat het is.
Op dit moment heb ik wallen en pigmentvlekken. Ik ga die niet dichtsmeren want ik deel ook hoe ik aan die wallen kom: mijn kind houdt me uit mijn slaap. Mensen belonen me er ook voor. Jij bent tenminste echt, zeggen ze.”
Maar sociale media kunnen ook keihard zijn, heeft ze daar last van?
“Het is heel apart, maar ik heb geen haters. Als mensen allergisch voor mij zijn komt het misschien omdat ik zo positief ben. Er komt weleens een rare opmerking voorbij, maar dat is een uitzondering. Je mag natuurlijk altijd kritiek leveren op wat ik maak. Meestal ga ik daar ook inhoudelijk op in en dan komt er een leuke discussie. Maar tegelijk ben ik wel heel gevoelig. Als ik een keer een nare opmerking krijg, kan dat me wel dwars zitten.”
In een van haar filmpjes zegt ze met de nodige zelfspot: ‘Hallo, daar ben ik weer als een soort kip zonder kop’. Hoe gaat ze zelf om met haar soms wat overweldigende lichtheid en vrolijkheid?
“Ik ben gewoon een blij ei! Van nature ben ik licht, enthousiast en nieuwsgierig en mijn aandacht is erg naar buiten gericht. Nadeel daarvan is dat ik mezelf dan niet meer goed voel. Ik heb meditatie echt nodig om te weten wie ik ben en om stevig op twee benen te staan. Ik streef nu naar vijftig procent naar binnen en vijftig procent naar buiten. Ook met jou in dit gesprek. Maar als je mijn vrienden vraagt me te omschrijven, zeggen ze waarschijnlijk dat ik én heel rustig én heel energiek ben. Ik kan een kameleon zijn. Al vroeg in mijn carrière merkte ik dat ik me te veel schikte naar anderen en hun energie. Ik ging me dan aanpassen. Ik kan aanvoelen wat een groep nodig heeft. Dan word ik de grappenmaker of de zorgzame. Of degene die de groep energie geeft.
Maar dat is ook niet authentiek zijn. Wat heb ik zelf nodig? Dat is de eerste vraag die ik mezelf nu stel en daarna kan je anderen gaan helpen. Op die manier blijf je goed in je energie zitten. Daarmee ben ik vaak de fout ingegaan. Ik kon compleet leeglopen. Ik heb mezelf op momenten volkomen onzichtbaar gemaakt. Dan hield ik mezelf klein omdat ik voelde dat ik te veel was: te vrolijk en te veel energie. Ik maakte me op een gegeven moment zó onzichtbaar dat ze me letterlijk vergaten. Ik werkte destijds als presentatrice en ons hele team werd op een podium gevraagd. Toen zijn ze mij letterlijk vergeten! Ik heb huilend mijn moeder opgebeld en kwam erachter dat ik mezelf zo klein en onbelangrijk had gemaakt dat mensen me niet meer zagen. Die situatie was echt het keerpunt.”
Sanny’s verhaal gaat vooral over de binnenkant terwijl sociale media vooral het medium van de buitenkant zijn. Hoe gaat ze daarmee om?
“Ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Maar delen vind ik gewoonweg het aller-leukste. Ik ga weleens een weekend weg en dan neem ik me voor: ik ga niks delen. Maar dan zie ik een heel leuk restaurant of een prachtige wandelroute en dan kan ik het toch niet laten. Tegelijkertijd blijft het iets raars om steeds te etaleren wat je doet. Dat altijd maar ‘aan staan’ is soms ook wel vermoeiend. Er komen voortdurend reacties binnen. Soms wil ik er even helemaal vrij van zijn. Dan post ik even niets. Ik zit nu in een proces dat ik meer naar binnen wil gaan. Ik haal daar heel veel inspiratie uit, maar heb er niet zoveel over te delen. Het is nu nog een té ingewikkeld proces. Het is steeds de keuze: wat is slim en wat wil ik? YouTube en Instagram zijn de platformen die ik gebruik en het is steeds een afweging tussen wat werkt op dat specifieke medium en welk verhaal ik wil vertellen. Dus ik post mooie foto’s op Instagram, want dat werkt daar heel goed, maar dan wél met echte verhalen. Als ik alleen zou kijken naar wat slim is en goed scoort, dan kan ik volgende week honderdduizend volgers meer hebben door bijvoorbeeld – beetje cliché – meer bikinifoto’s te posten. Ook zie ik veel collega’s lekker scoren op ellende, maar die manier klopt niet met mijn missie. Dus het is inderdaad de buitenkant, maar het is bij mij nooit nep.”
Meer lezen over Sanny Verhoeven?
In Happinez 8-2019 lees je meer over, onder anderen, Sanny’s haat-liefdesverhouding met social media én over haar zoektocht naar geluk. Bestel dit nummer in onze webshop.
Meer Happinez?
- Aan alle bonusouders: Susan Smit schreef je deze brief
- Hoe doorleef je een crisis? Sanny Verhoeven vroeg het aan Susan Smit
- Susan Smit vertelt over het tonen van je ware emoties als ouder
