Ze klinken zo mooi en verlicht, die spirituele oneliners. Maar wat zeggen we eigenlijk? En is het waar? Susan Smit toetst, keurt, wikt en weegt.
Deze week keurt ze de woorden: ‘Sta erboven.’
Besluiten om je niet te laten verleiden je ergens door te laten raken, boos of verdrietig te reageren of te verlagen tot wraak, kortom ‘ergens boven te staan’, ziet er op het eerste gezicht uit als een wijze beslissing. Het is oneerlijk, gemeen, belachelijk, dat staat vast, maar je bent er oké mee.
Alleen, en ik hoop niet dat ik nu een illusie stuksla, zolang je jezelf nog moet voorhouden ergens ‘boven’ te staan, ben je nergens oké mee. Je probeert vanuit een superioriteitspositie neer te kijken op hetgeen je is aangedaan. Jouw onthechte zen positie dient als de deken om een vlammende woede in jezelf te blussen. Dat lukt natuurlijk niet en het blijft doorgloeien, niet maar in ieder geval is het even niet zichtbaar.
‘Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat zij doen,’ zei Jezus volgens het Bijbelverhaal hangend aan het kruis.
Alleen vanuit werkelijk begrip dat we allemaal vastzitten in onze eigen waarheid, gewoontes en impulsen kun je met andermans missers en gebreken oké zijn. We schieten allemaal op andere punten tekort. Zij maken nu toevallig in deze situatie op hun manier een fout; jij een andere keer in een andere situatie op jouw manier. En zo sta je dus nergens boven. Je staat er midden in. Midden in het aardse speelveld van blinde vlekken, stokpaardjes en verwarring. Midden in de ontroering van: ‘Kijk ons mensen nou ons best doen en falen, ons best doen en falen’.
Dan pas kun je zeggen: het klopt niet, het deugt niet, maar het is oké.
