Waarom pijn onvermijdelijk is, maar lijden niet

Een leven waarin je nooit van de schommel valt, geen vriendje ooit ruzie met je maakt en er nooit een verkering uitmaakt. Iedere ouder wenst het voor zijn kind, maar het is natuurlijk onmogelijk. Bij een mensenleven hoort vreugde én pijn. Maar verdriet is niet hetzelfde als lijden, zegt bestsellerschrijver Mark Manson (van ‘De edele kunst van not giving a f*ck’). 

“Pijn hoort erbij, die kun je niet voorgoed elimineren. Een leven zonder pijn bestaat niet, maar je hebt wel de keuze hoe je op de pijn reageert. Het helpt al als je kunt zien dat je ook iets aan de pijn kunt hébben: inzichten die je je met pijn en moeite hebt eigengemaakt, beklijven doorgaans langer dan dingen die je in de schoot zijn geworpen.

Pijn hoort bij groei

Groei gaat altijd met pijn gepaard; het is bevredigend om ergens moeite voor te doen. Goed leven is niet lijden uit de weg gaan, maar lijden om de goede redenen. Jij bepaalt wat voor jou er echt toe doet in het leven, de rest laat je los. Dit klinkt eenvoudig, maar het is nu moeilijker dan ooit.

Als idee wordt dit makkelijk omarmd, merk ik. Het wordt lastiger als mensen de pijn daadwerkelijk tegenkomen in hun eigen leven. Er zijn zoveel subtiele manieren om pijn te vermijden, dat je je er vaak nauwelijks van bewust bent dat je dat doet. Ik heb dat zelf ook zo ervaren. Als begin-twintiger raakte ik geboeid door het boeddhisme. Ik leerde dat pijn een existentieel onderdeel is van het bestaan en accepteerde dat als waarheid. Maar pas als dertiger voelde ik dat het waar was.

Coming soon: ‘Mindful met Happinez’

Sta stil, ervaar en voel innerlijke rust

• Over de wijsheid van leven in het nu

• 12 oefeningen voor ultieme ontspanning

• En meer

Pre-order nu

of bestel samen met een mini-abonnement

Betekenis vinden

Tussen mijn twintigste en dertigste was ik achteraf gezien het grootste deel van de tijd bezig om pijn uit de weg te gaan. Ik reisde veel, had allerlei vluchtige relaties, ging van feestje naar feestje. Dat was het leven dat ik toen wilde en waarvan ik dacht dat het me gelukkig zou maken. Maar na verloop van tijd realiseerde ik me dat ik er helemaal niet gelukkig van werd. Veel van wat ik nu doe, komt voort uit die desillusie: ik probeerde weg te lopen van mijn pijn, maar faalde daarin. Toen ik erover begon te bloggen, bleek ik niet de enige te zijn die worstelde met gevoelens van teleurstelling en frustratie omdat ik had wat ik altijd wilde hebben en toch niet gelukkig was. Pas toen besefte ik hoe dat kwam: omdat ik een betekenisloos leven leidde. Ik moest me minder druk gaan maken om onbelangrijke dingen en meer aandacht besteden aan wat er echt toe doet: bevredigende, diepgaande persoonlijke relaties bijvoorbeeld.

Ik kan geen algemene tips geven over hoe je moet omgaan met de pijn die er onherroepelijk in je leven zal zijn. We rennen er allemaal op onze eigen manier voor weg, we hebben allemaal verschillende soorten pijn die we vermijden. Ik denk dat het begint bij zelfbewustzijn en zelfonderzoek.”

Tekst: Liddie Austin (bewerkt)