Paarden kunnen ons leren over innerlijke rust. Ze stralen een kalmte uit die effect op ons uitoefent. Daarnaast zijn paarden dieren die voor ons mensen als een spiegel kunnen dienen en brengen ze ons dichter bij onze kern.
Tine Laperre (1956) woont en werkt in België met haar paarden en pony’s. In haar boek ‘Zielspaarden’ beschrijft ze hoe deze dieren haar leermeesters zijn geworden en dat paarden haar de weg naar stilte en innerlijke rust hebben gewezen.
“De paarden zijn mijn healers, mijn therapeuten. Ze hebben me naar een wereld geleid van wonderlijke stilte, stilte van binnen. Mijn interesse begon toen ik klein was. In de wei naast ons huis graasden de pony’s van mijn oom. Hun grootsheid fascineerde me: paarden zijn krachtig en kwetsbaar tegelijk.”
Gewoon samen zitten
“Vanaf mijn achtste leerde ik paardrijden op een manege, toen ik twintig was spaarde ik al mijn geld bij elkaar om een eigen paard te kunnen kopen: Al-Batal, een Arabische hengst. Later kon ik ook een huis kopen met een weide zodat hij bij me kon wonen. Ik bracht veel tijd met hem door, vaak gewoon samen zitten. Ik ontdekte wat een paard verlangt, waar hij gelukkig van wordt. We kregen een sterke band.
Daag je geest uit met het Happinez Puzzelboek
-
160 pagina’s met spirituele quizzen, zen-makende beeldpuzzels en inspirerende inzichten
-
In samenwerking met Denksport, dé expert op puzzelgebied
Ik kon op Al-Batal zonder zadel en teugels rijden, maar mijn tweede paard Popov ging daar niet mee akkoord. Dus moest ik op onderzoek gaan voor hem. Maar eigenlijk, zo bleek, op onderzoek in mezelf. Een paard reageert overal op: je houding, je gevoel, wat je uitstraalt, je lichaamssignalen, gebaren, zelfs op je gedachten. Ik moest gaan trainen op mijn rijhouding, en op al die andere dingen. Alleen als ik héél bewust aanwezig in mijn eigen lichaam was, kon ik met hem rijden.
Mijn derde paard Patusco was zowaar een nog grotere uitdaging. Hij was grillig. Als hij boos was, kon hij grommen als een beer. Er volgden zelfs flinke valpartijen. Ik vroeg me af: hoe kan ik hem benaderen zonder dat hij het gevoel krijgt dat hij zijn vrijheid verliest? Langzamerhand leerde ik ook door hem de taal van de paarden kennen. Op een dag, toen ik het eigenlijk al opgegeven had, kwam hij naar me toe.”
Paarden en innerlijke rust
“De eerste stap naar connectie is: niets van elkaar willen. Ik noem het de ‘nul-zone’. Geen snoepjes geven, maar wachten tot ze zelf naar me toe komen om contact te maken. In dat eerste moment verlang je niets van het dier, maar ga je volledig naar jezelf. Je hoort geluiden, ruikt geuren, neemt de omgeving waar. Totdat er aanvaarding komt in jezelf, met jezelf. Alleen vanuit deze nederigheid en vanuit deze bewuste staat, kun je het dier benaderen. ‘Ik wil graag naar je toe, maar ik verlang niets van je.’”
Ik heb er lang over gedaan om hun kuddetaal te observeren, te vertalen en toe te passen. Ook ontdekte ik wat een paard werkelijk nodig heeft. Als je je helemaal bewust bent van jezelf en wat je uitstraalt, kun je op zijn golflengte komen. Stapje voor stapje. Zo kan er een prachtige connectie ontstaan. Als je helemaal openstaat en hem zonder zelfbelang benadert, kun je toegang krijgen tot zijn ware zijn. Zo kun je echt samen zijn, samen bewegen, zonder woorden, als een dans met het paard. Een vrijheidsdans. Vrij van oordelen, van kritiek, van verlangens. Paarden volgen alleen vrijwillig een leider als deze innerlijke rust gevonden heeft. Dat is wat de dieren me hebben geleerd, de weg naar innerlijke stilte.”
Dit artikel is een fragment uit Happinez ‘Lichter leven’.
