Toen Maggie Doyne (1986) op haar 19e vanuit de VS naar Nepal reisde als backpacker, besloot ze daar te blijven. Ze adopteerde 50 Nepalese kinderen en startte Kopila Valley Children’s Home en de internationale BlinkNow Foundation. Maggie reflecteert op de begrippen body, mind & soul met betrekking tot haar bijzondere werk.
Body
“Het werk dat ik de afgelopen zeventien jaar heb gedaan, was zwaar voor mijn lichaam. In sommige perioden kon ik niet slapen of niet eten van de stress. We hadden last van parasieten, van luizen, en allerlei soorten exotische griep. Voor kinderen zorgen is sowieso heel lichamelijk werk. En er komt veel slaapgebrek bij kijken. Als je voor baby’s en kleine kinderen zorgt, slaap je niet veel. En we probeerden ze te redden, van zware ondervoeding, ziekte en trauma. Dat lukte vaak ook, maar het was zwaar. Ik zette mezelf eigenlijk altijd op de laatste plaats. Op een gegeven moment raakte ik een tand kwijt en toen realiseerde ik me dat ik al jaren niet zelf naar een tandarts was geweest. Ik moest echt leren om óók voor mezelf te zorgen. En ik moest leren omgaan met verlies, en met rouw, want ook dat was part of the job. Trauma en verdriet is heel lichamelijk hè, het gaat in je lichaam zitten. Nu, in de laatste jaren, heb ik ook twee biologische kinderen mogen krijgen, en zit ik in een nieuw hoofdstuk: van een baby in mijn lichaam laten groeien, baren, voeden. Dat spreekt weer andere dingen aan in mijn lichaam. Achteraf, als ik iets opnieuw zou doen, zou het zijn: beter voor mezelf en voor mijn eigen lichaam zorgen. Ik was en ben altijd met anderen bezig. Ik begin nu te leren: je kunt soms even pauze nemen, of een moment afstand nemen. Tien minuten voor jezelf, of even bijslapen. En jezelf niet als allerlaatste zetten. Je kunt anderen niet goed helpen als je uitgeput bent – dat moest ik dus leren. En ben ik nog steeds aan het leren.”
Mind
“Het overkoepelende thema van mijn werk, en waar ik heel erg in geloof, is: als we beter voor onze kinderen gaan zorgen, voor alle kinderen op aarde, wordt de wereld een betere plek. Als we een manier kunnen vinden waarop alle kinderen in hun basisbehoeften worden vervuld – dan bedoel ik eten, een schoon bed, maar ook liefde en zorg – dan zouden we een einde kunnen maken aan de ketens van armoede en geweld. Kinderen zouden wereldwijd beschermd moeten worden. We zouden hen moeten zien als het meest kostbare, maar ook kwetsbare wat we hebben. Het huis voor de kinderen bouwen was geen vooropgezet plan: ik was 19, jong en idealistisch. Ik kon niet accepteren dat de wereld er zo uitzag zoals ze was. Ik dacht: waarom zijn hier kleine meisjes stenen aan het hakken, waarom moeten kleine meisjes werken? Dus ik wilde helpen. En toen ik dat ging doen, begon ik langzaam, onverwachts, een moeder te worden voor steeds meer kinderen. En begon ik van ze te houden. En van Nepal, en van de mensen. En toen kon ik niet meer terug. Nog steeds zie ik het als mijn kinderen. Zo voelt het. En ik leer ontzettend veel. Eén van de dingen die ik heb geleerd, is hoe complex ‘hulp’ is. Wat kun je doen, en wat kun je niét doen? Ik begon met een vechtersmentaliteit: ‘we moeten kind-huwelijken stoppen! We moeten geweld tegen meisjes stoppen! We moeten lijfstraffen in de klas stoppen!’ De moeilijkste les was misschien wel: het is niet aan mij om dat te beslissen. En die dingen regel je niet even snel. Het gaat om trage veranderingen, om een lange weg. Ik was alleen maar een héél klein onderdeeltje van de verandering. Ik moest mijn eigen rol gaan zien. Ik kon samen met mijn team wel kinderen rust bieden, een safe space. En zelfvertrouwen, via de lesprogramma’s bijvoorbeeld. Maar ik moest dus ook een grote stap terugdoen. Je invloed is niet allesomvattend.”
Soul
“Mijn kinderen, de kinderen die ik adopteerde, zijn van huis uit hindoe of boeddhist. Mindfulness en meditatie zijn onderdelen van onze lesprogramma’s, het moet ook wel, het is hun eigen cultuur en ik geloof ook dat deze oeroude ‘tools’ heel krachtig zijn. We mediteren elke dag met de kinderen, we doen Satsang. We bezoeken tempels en we praten over de verschillende geloofssystemen die bestaan op aarde. Onze organisatie staat open voor alle religies en meningen. Ikzelf geloof in leven vanuit dankbaarheid. Beseffen hoe mooi het leven eigenlijk is. Vanuit een gevoel van dankbaarheid is het ook makkelijker om te geven, makkelijker om te zien wat je allemaal hebt, makkelijker om gelukkig te zijn. Ik geloof ook dat we onze kinderen moeten opvoeden vanuit het idee dat er heel veel is om dankbaar voor te zijn, en heel veel om je over te verwonderen, elke dag, elk moment. In de non-profit wereld is het gebruikelijk om juist te praten over wat er mis is: ‘Er is zoveel honger, zoveel armoede, er zijn zoveel weeskinderen.’ Maar eigenlijk denk ik dat op ellende focussen geen effectieve strategie is. In plaats daarvan kun je zeggen: wow, we hebben zo veel. We zijn veilig, we hebben schoon water, zijn goed opgeleid en zelfstandig, we zijn vrij. Wij, jij en ik, zijn in staat om ongelooflijk veel te doen. Daaruit volgt automatisch de vraag: hoe kan ik, met alles wat ik heb, de wereld een beetje mooier te maken? Voor alle wezens op aarde? Daar moeten we het toch mee doen. Met alles wat we hebben, en met de kans die we krijgen om een poosje op deze aarde te vertoeven, en te ademen. Je weet nooit hoelang het duurt. Maar laten we er het beste van maken. Niet alleen voor onszelf, maar voor iedereen.”
Coming soon: ‘Mindful met Happinez’
- Over de wijsheid van leven in het nu
- 12 oefeningen voor ultieme ontspanning
- En meer
Maggie Doyne schreef een boek over haar bijzondere leven: ‘Tussen de Himalaya en de hemel’, Uitgeverij Unieboek | Het Spectrum, 2022 (oorspronkelijke titel: ‘Between the Mountain and the Sky’)
