Waarom is het soms zo lastig om een stilte te doorbreken? Misschien is het probleem wel juist dat we die stilte zo graag wíllen doorbreken.
De vrienden die je uit het oog bent verloren. De geladen stilte na een ruzie, als je allebei te koppig bent om als eerste de stilte te doorbreken – de stilte van het afsluiten en buitensluiten, de stilte als straf. De stilte van het mokken. Van lekker niks oplossen, omdat het zo léuk is om te mokken. Stilte als machtsmiddel.
Stilte voor de oerknal
Niets moeilijker dan een stilte te doorbreken wanneer je denkt (of wéét) dat iemand kwaad op je is. Niets is moeilijker dan de stilte te doorbreken wanneer je je hebt teruggetrokken in je eigen gelijk. Daar sta je dan, aan weerszijden van een muur. Niet in beweging te krijgen.
De stilte voor de oerknal.
En hoe werd die verbroken?
Met een trilling. Ergens moet je iets in trilling brengen. Dat is hoe elk nieuw verhaal begint. In den beginne was het Woord. Aan het begin van de schepping was er een klank. Aum. Ergens, bij een van de twee zwijgers, begint een trilling. Een gedachte. Nog een gedachte. De verharde spieren in je gezicht moeten weer zacht worden voordat je je lippen van elkaar krijgt. En daarna pas kun je de stilte verbreken.
Niet met grote, zware woorden, maar met kleine, lichte woorden.
Acceptatie
Misschien kunnen we hier een voorbeeld nemen aan de Amerikaanse milieuactivist John Francis, die maar liefst zeventien jaar zweeg – niet uit kwaadheid trouwens, maar omdat hij het zwijgen zo leerzaam vond. Hij begroette vrienden en familie bij zijn terugkomst met een eenvoudig ‘Thank you for being here.’
Dank je wel dat je er bent. De acceptatie van de ander, precies hoe die is. Met de kwaadheid, de wrok, het zwijgen. De acceptatie van jezelf, zoals je bent, met je kwaadheid, je wrok, je koppige zwijgen. Een kleine gedachte, een trilling, daarmee begint het. En niet veel later is het tijd om de stilte te doorbreken. ‘Koffie?’
Meer lezen over vriendschap?
Waarom vrouwenvriendschappen zo complex zijn – én zo waardevol.
