Jasmijn heeft studenten met verzwikte enkels, versleten wervels, hernia’s, verbrijzelde knieën, gebroken of verzwakte polsen, bevroren schouders – de lijst is oneindig. Dat hoeft in de yogales geen probleem te zijn, maar het is wel handig als je het van te voren aangeeft.
Onlangs in een retraite had ik een deelnemer waarvan ik vermoedde dat ze belangrijke informatie over haar gezondheid niet met mij deelde, omdat ik zag dat ze een klein zwart kastje onder haar kleding droeg. Na de eerste les vroeg ik hoe het met haar ging. “Zwaar, vooral bij de overgang van de neerkijkende hond naar de plank ontbreekt het me aan kracht.” Snel voegt ze toe: “de ademhaling is ook uitdagend, maar het voelt wel goed.” Later kwam ik via een andere deelnemer te weten dat ze op de lijst voor een longtransplantatie stond.
Ik weet niet waarom ze deze informatie voor zichzelf hield nadat ik vroeg of het zwarte kastje iets met haar gezondheid te maken had. Ze antwoordde namelijk: “Ik weet hoe ik kan aanpassen en hoe ik me voel is elke dag weer anders. Ik krijg het gauw benauwd, maar het viel me mee tijdens de eerste les.”
En zij is niet de enige. Het valt mij op dat studenten belangrijke informatie over hun gezondheid pas na de les delen, of nadat ik een paar observaties met ze deel. En dit terwijl ik herhaaldelijk vraag om blessures of bijzonderheden met mij te melden. Zodat ik aanpassingen kan geven, of suggesties welke houdingen te vermijden.
Online training Ayurveda
-
Ontdek de leefstijl die bij jou past
-
7 lessen met wijsheden uit deze eeuwenoude gezondheidsleer
-
Alleen in april: 10,- korting met code VEDA10
Ik heb studenten met verzwikte enkels, versleten wervels, hernia’s, verbrijzelde knieën, gebroken of verzwakte polsen, bevroren schouders – de lijst is oneindig. Ook heb ik studenten die slechtziend zijn (dim ik het licht minder snel), blind (pas ik mijn verbale instructies aan), doof (begeleid ik de meegebrachte tolk), slecht horend (draag ik een microfoontje dat verbonden is met een gehoortoestel), een evenwichtsstoornis hebben (geef ik extra tips om balans te optimaliseren en te trainen) of zonder rechterbuikspieren (kies ik zorgvuldig houdingen uit die niet te zwaar zijn). Met hen samenwerken verrijkt mijn les en vergt veel van mijn vindingrijkheid.
Soms ben ik in staat om met het nodige speurwerk blessures wél te achterhalen. En als ik er dan bij studenten naar vraag, wordt dit juist gewaardeerd. Maar zelfs wanneer iets voor jouw vanzelfsprekend is, als je weet hoe je houdingen moet aanpassen of weet welke je moet vermijden, is het nog steeds handig om eventuele blessures of bijzonderheden voor de les door te geven aan de docent. Je verkleint het risico dat je je blessure verergert – wat zelfs al bij een onschuldige aanpassing of correctie door de leraar kan gebeuren. Help elkaar, en wen je aan om blessures vooraf kenbaar te maken. Zo kom je misschien wel onverwachts tot ongekende verdieping van je yogabeoefening.
