Het verraderlijke van emoties opkroppen en negeren is dat het voelt alsof jij de leiding hebt, maar in werkelijkheid zorgt dit gedrag er juist voor dat dat niet zo is. Soms vraagt het leven om je open te stellen voor het donker.
‘Heel goed!’ hoor ik een goede vriendin zeggen als iemand vraagt hoe het met haar gaat. Ze zet er de opgewekte lach bij op die ik herken als haar ‘tegen de klippen op’-glimlach. Haar vader is niet zo lang geleden overleden. Ze wil dapper en positief zijn.
Ik zie het aan met een knoop in mijn buik. Ik herken het verlangen om ergens overheen te zijn omdat je zo moe bent van het missen, het wanhopen. Je wilt niet nog meer tranen laten, je wilt je oude zelf weer terug. Je denkt dat je door om het verdriet heen te leven het proces bekort, maar het omgekeerde is het geval. Als je ervoor kiest om grote emoties te negeren terwijl ze aan je trekken, dan zullen ze ogenschijnlijk afnemen, maar altijd op de loer blijven liggen. Ze maken je zuur, wrokkig, ontevreden, passief-agressief. Ze gaan ervandoor met je levenslust, je creativiteit. En ineens, op een onbewaakt moment, kunnen ze naar boven spuiten als lava uit een slapende vulkaan.
Het verraderlijke van emoties opkroppen en negeren is dat het voelt alsof jij de leiding hebt, maar in werkelijkheid zorgt dit gedrag er juist voor dat dat niet zo is. Het vergt veel energie om emoties te onderdrukken, dus in werkelijkheid bepalen ze jou. Iedereen, zeker in spirituele kringen, heeft het altijd maar over het je richten op het licht, maar soms vraagt het leven om je open te stellen voor het donker. Om een contract van leerzaam lijden aan te gaan.
Mensen die hun diepste verdriet vakkundig hebben weggestopt, zijn de types die jou uit je auto willen trekken als je bij een groen stoplicht niet snel genoeg optrekt. Het zijn de verzuurde gezichten op straat die hebben besloten dat het helemaal niets bijzonders is als de zon schijnt op een zaterdagochtend, de markt wordt opgebouwd en de eerste bootjes in de grachten varen.
Zo wil mijn vriendin niet zijn. Zo gaat zij niet worden. Niet als het aan mij ligt.
Ik zeg haar dat ik haar zo goed begrijp, dat het moed vergt om je gewoon maar te laten vallen in je donkere droefheid. Dat het toewijding vereist en een groot vertrouwen dat het duister je niet op zal slokken, maar dat het altijd inzichten en nieuw ontdekte kwaliteiten met zich meebrengt. En dat het op een dag weer licht zal zijn.
Je moet de hellevaart volledig aanvaarden. Ook dat is een vorm van verlossing zoeken.
