We dromen er allemaal wel eens van. Over de grenzen stappen van het leven zoals je het nu leidt. Alles achter je laten en opnieuw beginnen. Documentairemaakster Sarah Domogala dééd het ook: samen met haar gezin vertrok ze naar de Pyreneeën. Dit is haar verhaal. Een verhaal over vallen en opstaan, over zoeken en over het vinden van een paar belangrijke inzichten.
Dit zijn drie inzichten die Sarah opdeed in de anderhalf jaar die ze in de bergen doorbracht:
1. Wat ‘moet’ hoeft vaak helemaal niet
Na 14 uur rijden kronkelen we vanaf de kust een dik uur de Pyreneeën in. We hebben voor minimaal een jaar een vakantiehuis van een Engelse schrijfster gehuurd. Het is een eenvoudig huis dat in de berg is gebouwd met een grot waarin vroeger de voorraad werd bewaard. De mensen van het dorp verderop zijn ‘etrangers’. Ze leven zoals men dat al eeuwen doet. Familie is belangrijk, samen eten nog belangrijker, de tijd nemen het allerbelangrijkst. Er is hier geen winkel te bekennen, dus behoeften die normaal meteen vervuld worden, moeten nu even wachten. Zo kom je erachter dat een touw ook prima dienst doet als hondenriem, en dat je best een paar dagen zonder tandpasta kunt.
2. Er is een tijd en plaats voor alles. Zo niet, dan is het niet belangrijk
Niet alleen de ‘loze’ behoeften worden duidelijk, ik loop ook tegen allerlei rare denkbeelden aan. Zo is het onmogelijk het huis schoon te houden met de hond die dode konijnen naar binnen sleept, modderige kinderen en een man die hout hakt in de keuken. De dorpsgenoten zien het huishouden als broodnodige zorg voor het leven, terwijl ik tijd vrij probeer te maken voor betaald werk. Werk is hier niet bedoeld om anderen te laten zien hoe goed je het doet, maar een functioneel onderdeel van het bestaan, waarbij je bijdraagt aan de gemeenschap.
3. Er is eindeloos veel licht, juist in het donker
De eerste keer dat ik een week alleen blijf, griezel ik van het diepe donker overal om me heen. Toch laat ik de hond alleen uit in het pikzwarte bos. Achter elke boom voel ik een aanwezigheid, ik schrik van elk geluid. Ik weet hoe idioot mijn angst is, het leven is per definitie niet veilig. De dieren zijn niet bang, alleen ik ben vergeten om me veilig te voelen in het donker, in mezelf. Dan kom ik onverwacht op een open plek. Een ongelooflijke sterrenhemel overvalt me. Er is overal licht, eindeloos veel licht: juist in het donker.
Beeld: fotografie door Ernie Enkelaar, styling door Cyn Ferdinandus
Dit artikel is ingekort en komt uit Happinez ‘Nieuwe energie’.
Meer inzichten lezen?
Angstig of gespannen? 7 inzichten van de zee die troosten.
