Kurai Kurai is het speelfilmdebuut van fotografe en documentairemaakster Marjoleine Boonstra. Een mythe in een modern jasje, die je meeneemt over de uitgestrekte steppen van Kirgizië.
Gekalligrafeerd in een sneeuw van zout en katoen, in wonderbaarlijk gefilmde landschappen, met liefde voor vertelling, poëzie, humor, en existentiële, humanistische en ecologische boodschap. Kurai Kurai is het prachtige speelfilmdebuut van fotografe en documentairemaakster Marjoleine Boonstra: een mythe in een modern jasje, die je meeneemt over de uitgestrekte steppen van Kirgizië.
Raadselachtige verhalen
Kurai Kurai is een raadselachtig, onbekend land waar andere regels gelden. Een land dat wordt gekenmerkt door de aldoor rollende kurai: wispelturige steppentuimelaars vol raadselachtige verhalen. In de poëtische beelden worden verhalen verteld die de rondwaaiende takken uit alle uithoeken van het land oppikken. Verhalen over de levens van gewone mensen, over ongewone veerkracht en over hoe niets is hoe het lijkt.
Hoe Marjoleine aan dit project begon? Happinez stelde haar een paar vragen over inspiratie, mooie beelden, problemen onderweg en het ontmoeten van nieuwe mensen:
Hoe kwam je op het idee voor de film?
Marjoleine: “Met het boekje Dzjan van Andrej Platonov wilde ik altijd al iets doen: een verhaal over een Russisch volk dat zo verbonden is met de dierenwereld dat de mensen bijna tot dieren zijn verworden. Na een aantal jaren stapte ik naar Céline Linssen, met de vraag of zij een scenario met mij wilde schrijven. Ik ben gaan rondtrekken in het landschap van Platonov en met behulp van mijn reisverslagen heeft Celine het script geschreven.”
Je hebt met Kurai Kurai een mythe verfilmd, waarom heb je daarvoor gekozen?
Marjoleine: “Ik houd van sprookjes en mythen, ze leren ons om op een andere manier tegen de werkelijkheid aan te kijken en maken ons leven ietsje draaglijker. Ik ben als documentairemaker in veel rampgebieden geweest en vind het bijzonder om te zien hoe veerkrachtig mensen zijn.”
In het verhaal komt de hoofdpersoon op reis naar zijn geboorteland mensen tegen die duwen en trekken aan de werkelijkheid, totdat die hun past. Geloof je daar zelf ook in?
Marjoleine: “Het is een manier om met verdriet om te gaan. Je kunt het wel buiten de deur zetten, maar dan komt het net zo hard terug. Zie het verdriet als een kat die op je schoot komt zitten. Je kunt de kat negeren, maar je kunt er ook voor kiezen de kat te gaan aaien. Zo is er in de film een moeder die elke dag op haar kameel naar haar verdronken zoontje zoekt: ze is er van overtuigd dat hij nog in leven is, ook al weet ze diep van binnen dat jagers zijn lichaam bij de rivier gevonden hebben. De bewoners in het dorp kiezen ervoor om haar, elke dag weer, op haar kameel te laten zoeken, in plaats van haar uit die werkelijkheid te helpen.”
Wat vond je het leukste aan dit project?
Marjoleine: “Projecten zijn soms veel makkelijker te realiseren dan je denkt, en problemen zijn makkelijk op te lossen als je snel reageert. Als je goed weet wat je wilt, kun je creatief zijn met iedereen en maakt het niet uit waar iemand vandaan komt. Zo kwam ik tijdens mijn reis in een winkeltje een mooi kledingstuk tegen. Ik vroeg wie de ontwerpster was, ben naar haar toe gegaan en vroeg of ze kleding wilde ontwerpen voor de film. Ze zei gelijk ja. En toen de cameraman op een dag ziek was, besloot ik om dan zelf maar te gaan filmen.”
Wat is er bijzonder aan deze film?
Marjoleine: “Landschap, mens en dierenwereld zijn een, ze zijn met elkaar verbonden, en van daaruit zoekt een ieder zijn weg. Je hoeft bijvoorbeeld niet de biologische vader te zijn van een kind waar je voor zorgt, zoals de vader van Emo, de hoofdpersoon. Op een poëtische manier wordt je in de film aangesproken op een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Die sfeer was er ook binnen de crew, het samen bouwen aan een film was een groot avontuur, een geweldige tijd. De film heeft een maand geleden in Frankrijk zijn eerste prijs gewonnen, le Prix Emile Guimet. Ik ben heel benieuwd of het Nederlandse publiek het daarmee eens is.”
Bekijk hier de trailer:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Recensie
Van het verhaal en de foto’s van Marjoleine is ook een prachtig boek gemaakt: Koeraaj Koeraaj. Het kreeg in de Volkskrant een lovende recensie.
