Goedbeschouwd is het leven een slagveld. Je zult op je hart getrapt worden en al dan niet bewust op harten trappen. Je zult vergeven en zelf vergeven worden. Over dat vergeven wil ik het hier even hebben.
Als jij degene bent die iets is aangedaan, dan vindt men om je heen vaak veel eerder dan jij dat je dóór moet en daarom de andere partij dient te vergeven – als ‘cadeau aan jezelf’ en voor ‘closure’. Niemand, ik herhaal, níemand (ook niet je spiritueel coach, je therapeut, je moeder of je beste vriendin) mag jou vertellen dat en wanneer je iemand moet vergeven. Alleen jijzelf voelt de behoefte om het te doen of om het (nog) niet te doen.
Eerst twee stappen achteruit
Te vroeg en kunstmatig vergeven omdat je zo graag een mooi mens wilt zijn, betekent twee stappen achteruit zetten. Iedere keer als er wat boosheid of wrok opborrelt, voel jij je hypocriet want je hebt immers al zo plechtig Vergeven. Dat staat de werkelijke verwerking (die ook altijd woede omvat) alleen maar in de weg. Het vertraagt het proces, want nu is er ook nog een portie zelfveroordeling bij gekomen.
Vergeven is wat mij betreft ook geen ‘cadeau aan jezelf ’. Simpelweg besluiten om geen energie meer te verspillen aan haatgevoelens en de persoon die je wilt onthoofden met onmiddellijke ingang vergeven – is dat werkelijk vergeven vanuit het diepst van je hart of een soort zelfopgelegde gevoelloosheid om er vanaf te zijn?
Afgerond verhaal
Op het moment dat je er eventueel écht aan toe bent om te vergeven is er sprake van een afgerond verhaal. Je hebt het verwerkt, je hebt het geplaatst, je bent misschien gaan begrijpen wat de ander heeft bezield, er is tijd overheen gegaan. De emotionele lading is er vanaf. Je bent in staat om met mildheid en mededogen naar de ander en de gebeurtenissen te kijken. Je kunt verder met je leven zonder hinder van het verleden.
Let op: de ander hoeft er niet bij te zijn als je hem of haar vergeeft. De ander hoeft ook niet om vergiffenis gevraagd te hebben of er zelfs maar een snippertje spijt van te hebben betuigd. En de ander hoeft ook niet naderhand te horen dat je hem of haar hebt vergeven. Sterker nog: zolang het jou nog teveel uitmaakt wat diegene vindt van jouw vergiffenis is het niet helemaal zuiver.
Verborgen agenda
Jij doet dit vanuit je hart, zonder verborgen agenda (‘En dan wil ik nu graag dat jij mij ook vergeeft, wel zo netjes’) en zonder effectbejag (‘Kijk eens hoe ver ik al ben!’). Je geeft het als een cadeau dat jij wilt geven en of de ander het mooi vindt, niet eens opmerkt dat het er ligt of het in de winkel gaat ruilen voor iets anders, is niet van belang. Het is genoeg dat jíj het weet. Want uiteindelijk ben jij het die baat heeft bij de rust, ruimte en vrede die vergiffenis biedt. En tjonge, wat is dat je gegund.
