We weten dat het mag, dat het kan en dat er niets geks aan is. Toch is om hulp vragen iets wat veel mensen liever niet doen. Waarom is toegeven dat we er soms in ons eentje niet uitkomen toch zo moeilijk?
Soms voelt het gewoon veiliger en efficiënter om niemand nodig te hebben. Om je boontjes zelf te doppen en alles in je eentje onder controle te houden. Niemand anders dan jij alleen die het leven aangaat, de beslissingen neemt en knopen doorhakt. En dat is goed. Dat maakt je sterk. Het is ons al aangeleerd in onze kindertijd, op school en later op ons werk: de concurrentie is vaak moordend, dus laat alleen de allerbeste kant van jezelf zien. Hulp van een ander? Dat past daar toch niet bij?
Jezelf opofferen
Het vergt moed en het vraagt veel van je zelfbewustzijn om te accepteren dat de dingen niet lopen zoals je wilt. Herken je je in bovenstaand verhaal, dan vind je juist dát waarschijnlijk erg lastig. Want het zijn vaak de mensen met een grote controledrang en een groot verantwoordelijkheidsgevoel die als laatste aan zichzelf denken.
Vooral vrouwen beschikken over een bijzonder gevoel van waakzaamheid en voelen de behoeftes van een ander vaak haarfijn aan. Het zit al generaties lang in de natuur van de vrouw om bij te springen en er voor een ander te zijn, vaak nog vóór iemand daadwerkelijk om hulp heeft gevraagd. Tel daar het moederlijk instinct bij op en je offert jezelf al gauw op voor de mensen in je omgeving.
Voor sommige vrouwen is het geven van liefde (aan de partner of in het gezin) dan ook verworden tot het wegcijferen van zichzelf. Voor kwetsbaarheid is dan geen ruimte en het belang en het geluk van de partner en/of kinderen staat boven dat van haarzelf.
Je hoeft niet te kiezen
Een andere belangrijke factor die een rol speelt is schuldgevoel. Dat om hulp vragen (en dus voor jezelf kiezen) samenhangt met het laten vallen van de ander is een idee dat bij veel mensen heerst. Hierdoor kun je je schuldig gaan voelen als je een keer tijd voor jezelf neemt, of iets niet in je eentje kunt oplossen en daar een ander voor moet ‘belasten’. Dit idee houdt de ik-heb-geen-hulp-nodig-mentaliteit in stand.
Daarbij is het vaak zo dat hulp vragen aan iemand in je directe omgeving (je partner of een familielid) als een nóg hogere drempel voelt, omdat zij wel de laatsten zijn die jij wilt ‘lastig vallen’. Terwijl dat juist de mensen zijn die jou onvoorwaardelijk zullen steunen en als geen ander weten hoe sterk jij je maakt voor anderen.
Help de wereld
Maar weet je? Kiezen voor jezelf betekent niet dat je de ander laat vallen. Je imperfecties erkennen betekent niet dat je zwak bent. En hulp vragen betekent niet dat je de ander tot last bent. Je hoeft niet te kiezen tussen hulp voor jezelf of een ander helpen. Wie hulp nodig heeft en deze aanvaardt, helpt uiteindelijk de hele wereld een klein stapje verder.
Want je kunt je pas sterk maken voor een ander als je zelf stevig in je schoenen staat. Een verschrikkelijk cliché, maar o zo waar.
Beeld: fotografie door Danique van Kesteren, styling door Maaike Koorman
Meer Happinez?
- Een pleidooi voor alleen-zijn
- Acht basisregels voor emotionele self-care
- Zo wordt jouw verantwoordelijkheidsgevoel niet je valkuil
