Het leukste van op vakantie gaan is thuiskomen, zeggen ze niet voor niets: je geniet weer van wat je voor lief was gaan nemen.
De hele achtentwintig uur durende reis van mijn vakantieadres in Australië naar huis zat ik me er handenwrijvend op te verheugen: mijn kat aaien, mijn gebruikelijke lunch van rijstwafels met avocado en geitenkaas verorberen, mijn krantje lezen, door mijn buurt wandelen. Doodgewone dingen, die me ineens net zo bijzonder en fantastisch voorkwamen als de watervallen, boomkangaroes en exotische salades die ik tijdens mijn vakantie had mogen zien en proeven.
Nadat de taxi me afleverde had alles een speciale gloed: het trappetje voor mijn huis, de kat die op me af kwam rennen, mijn keuken. Alles was nog precies hetzelfde als toen ik twee weken eerder weg ging, met als enige verschil dat ik het allemaal weer zag. Omdat ik keek.
Het leukste van op vakantie gaan is thuiskomen, zeggen ze niet voor niets: je geniet weer van wat je voor lief was gaan nemen. Het jammere is dat dit effect helaas maar een dag of drie duurt.
Gewenning is de vijand van waardering. Onder een onverschillige blik neemt elke dankbaarheid en verwondering de benen. Dat geldt voor je geliefde, je interieur, je baan, je gezondheid – eigenlijk voor zo’n beetje, nou ja, alles.
Als je je in een warm bad laat zakken voelt dat extatisch, maar als je er een tijdje in zit, voel je de warme omarming van het badwater niet meer, ook al is het nog net zo warm. Je zou dan heet water kunnen bijtappen om de extatische ervaring te herhalen, maar helemaal lukt dat niet meer (veel mensen zijn trouwens overdrachtelijk gezien aan het bijtappen – de volgende auto moet nog duurder, het werk moet almaar meer succes opleveren – in een poging dezelfde oorspronkelijke verrukking op te wekken).
Nu, twee dagen na mijn thuiskomst, is de gloed van alles wat me omringt dan niet meer zo oogverblindend als het moment dat ik mijn koffers neerzette, maar ik heb een ideaal glansmiddel gevonden. Mijn dagelijkse, gezegende werkelijkheid blijkt perfect oppoetsbaar door er dezelfde ontdekkingsdrang op los te laten dan die ik tijdens mijn vakantie aan de dag leg. Ik neem een andere route naar de buurtsuper, kijk mijn geliefde extra lang in de ogen, zet verse bloemen in mijn keuken, sta stil om vertrouwde grachtenpanden te bekijken en combineer mijn oude kleren tot een onverwachte outfit.
Ik exploreer, neem in me op, verken onontgonnen terrein, kijk oplettend om me heen en graaf diepere lagen op. En alles begint te glimmen.
Want aandacht, lieve mensen, is dan weer de vijand van gewenning.
