Mijn twee kinderen ‘geloven nog’, zoals dat heet. Dus in deze weken voorafgaand aan 5 december wordt er tussen ons en de oudere kinderen van mijn vriend vaak gefluisterd, geknipoogd en weggemoffeld. En om de zwendel compleet te maken vliegt er ook nog een Tandenfee rond.
‘Dus ze bestaat echt?!’ vraagt mijn dochter opgetogen en houdt het pakje voor mijn neus dat ze zojuist onder haar kussen vond. Terwijl ze het uitpakt heb ik even respijt. Na weken wiebelen was haar eerst tand eruit gevallen en sindsdien praatte ze alleen nog maar over de Tandenfee. Ik dacht dat de tooth fairy alleen in Amerika bekendheid geniet, maar kennelijk is het hier ook een ding en heeft ze op school iets over haar opgevangen. Haar tand moest en zou gisternacht onder haar hoofdkussen liggen.
De Tandenfee
Misschien zou ’s ochtends niets vinden wel een trauma opleveren, vreesde ik, zoiets als een pakjesavond waarbij aadere kinderen bedolven worden onder de cadeaus en onze deur wordt overgeslagen. Misschien zou het idee wel in haar postvatten dat ze niet lief genoeg is voor een bezoekje van de Tandenfee. En dus pulkte ik gisternacht behoedzaam de tand onder haar slapende hoofd vandaan en schoof ik er halfhartig een kinderarmbandje, dat ik nog ergens had liggen, onder.
‘Een armbandje!’ roept ze extatisch. Ik bewonder het, opgelucht dat het geschenk de vragen lijkt te verdringen. Dat is helaas maar schijn. ‘Maar wanneer is de Tandenfee dan gekomen?’ vraagt ze. ‘Hoe heeft ze dat gedaan?!’ Ik haal mijn schouders op, niet van plan om nog meer leugens aan deze schijnvertoning toe te voegen. ‘Heb jij haar wel eens gezien?’ Ik schud van nee. En daar gaat ze, op weg om de schat aan haar broertje, die nog lang geen ‘grote kindjes’-tanden’ krijgt, te laten zien.
Geen plezier
Hoeveel bedrog kun je je kind opdienen? Er is Sinterklaas met zijn Pieten die door schoorstenen kruipen, de Paashaas die eieren in de tuin verstopt, de Kerstman met zijn rendieren en dan ook nog een Tandenfee. Het is een soort cafetariamodel: kies je fabelfiguren en stel je eigen pakket samen. Mijn limiet is met de Tandenfee bereikt, besluit ik opeens. Het stralende goedgelovige gezichtje van mijn dochter gaf me geen plezier, alleen maar gêne om zoveel oplichterij.
Als ze terugkomt heb ik mijn antwoord klaar. ‘Ik geloof wel dat de Tandenfee bestaat,’ zeg ik, ‘maar alleen in een sprookjeswereld. Of ze echt bestaat, weet ik niet zeker. En dat hoeft ook niet, want ik vind het een mooi sprookje.’ Ze lijkt er tevreden mee. Nu maar hopen dat er straks geen lastige vragen komen over de Sint.
Meer lezen van Susan Smit?
- Dit is het meest waardevolle dat je een kind kunt meegeven
- Onzeker over je lichaam na de zwangerschap? Laat je niet gek maken door de postnatale race
