Wie is er niet gevoelig voor de blik van anderen? Als mens zijn we nu eenmaal sociale wezens en stiekem willen we allemaal ergens bij horen. Susan Smit adviseert om jezelf niet te verliezen in een zoektocht naar goedkeuring. Juist als je een sterk idee hebt van wie je bent, zullen mensen je omarmen.
Al vroeg in mijn leven werd ik geconfronteerd met de blik van anderen, op een wat grotere schaal dan gebruikelijk. Vanaf mijn zestiende deed ik modellenklussen. En dat hield het hele dorp in de gaten. ‘Zo bijzonder is ze niet,’ hoorde ik in het voorbijgaan sissen. Vond ik zelf ook niet, als het om mijn uiterlijk ging. Ik had een hoofd dat je naar believen kon beschilderen en de juiste lange ledematen. Een soort kameleon op stelten, als het ware. Ik had hele andere dingen te bieden, wist ik. Dingen die nog niet zichtbaar waren.
Ik herinner me dat ik een vriendin op kwam halen en dat haar vader de krant erbij pakte. Er stond een ‘drie halen, twee betalen’-advertentie in voor beha’s, met mij in de beha. De man liet zijn ogen er nadrukkelijk overheen gaan, zei ‘zo, zo’ en keek daarna smalend naar mij. Toch raakte die blik mij niet. Want hij keek niet naar mij. Naar míj.
Met de blik van anderen zal ieder mens moeten leren omgaan. Met de lof en de blaam. De praatjes en de vooroordelen. Dat lukt niet altijd even goed en dat is ook logisch: we zijn groepsdieren en een oeroude angst voor uitsluiting zorgt ervoor dat we erbij willen horen. Maar leven via andermans ogen put je uit. Je zegt: ‘Wie moet ik zijn om jullie liefde te krijgen?’ in plaats van: ‘Dit is wie ik ben en ik hoop dat jullie me leuk vinden.’
De blik van anderen rust nog steeds, op een wat grote schaal dan gebruikelijk, op mij. Als je romans schrijft, worden die nu eenmaal publiekelijk beoordeeld: afgefakkeld of bejubeld of allebei tegelijk. Laatst viste ik mijn ochtendkrant van de mat met daarin een recensie over mijn laatste roman met kritiekpunten en plaagstootjes. ‘A bad review may spoil your breakfast, but never your dinner,’ zei een goede vriend, zelf acteur, tegen me en inderdaad: zo tegen de lunch had ik het afgeschud. Ik wist: dit is het boek dat ík heb willen schrijven. En juist daarom is dat boek niet voor iedereen. Soit.
Er verandert iets in je energie als je besluit niet via andermans ogen naar jezelf te kijken. Je brengt het zwaartepunt terug naar binnen waar het hoort en je hart bloeit open. De grap is dat je juist door mensen omarmd zult worden als je een sterk idee hebt van wie je bent en wat je te doen hebt hier (en wat niet). Je diepste bedoelingen, je woorden en je handelen liggen op één lijn. En niets is krachtiger en aantrekkelijker dan dat.
Op het pad van autonomie kun je geen goedkeuring najagen. Dat moet je durven laten vallen. Soms betekent dat even slikken en incasseren, maar ik zeg je dat alles van waarde voortkomt uit je diepste kern. Keer die nooit de rug toe vanuit behaagzucht en liefdeshonger, want die dingen brengen je uiteindelijk weg van jezelf en dus helemaal nergens.
Meer Happinez?
- Wat maakt ons gelukkig? Vier wetenschappelijke inzichten
- Eettips voor minder angst en zorgen
- 4 kristallen voor innerlijke rust en balans
