We leren het meeste van dat wat ons veel moeite kost, alleen hebben we daar niet altijd zin in. Dominique Haijtema komt erachter dat haar grootste kracht in feite een zwaktebod is.
Ik heb er geen zin in. Ik stel het uit. Loop er om heen. Loop er van weg. Zoek het niet op. Doe alsof het niet bestaat. Bagatelliseer het. Maak een grapje. Neem een borrel. Praat veel, maar zeg niets.
Totdat de boel ontploft. En ik me kapot schrik van de heftigheid van mijn negatieve emoties. Ik negeer de pijn zo lang totdat die ineens levensgroot voor me staat en alle aandacht opeist. En de redelijkheid ver te zoeken is.
Ik wil sterk zijn. De baas over mijn gedachten en gevoelens. Alles onder controle hebben en houden. Nog meer mijn best doen. Hard werken, niet zeiken. Het moet wel leuk zijn allemaal. Laten we het gezellig houden.
Online training Tantra & seksuele energie
-
Voel je lichter, vrijer én levenslustiger
-
Meer uit je hoofd zijn en meer in contact met je lichaam
-
Meer dan 5.925 trainees gingen je voor
Liefdesverdriet? Dan begin ik toch een nieuwe relatie? Of beter nog: helemaal geen relatie. Unheimisch gevoel in mijn huis? Ik verkoop het. Een baan die tegenvalt of mijn lichaam dat protesteert, jammer dan. Ik ga door.
Dat wilskracht geen echte kracht is leer ik pas als een paar keer daadwerkelijk het licht uit gaat. Als mijn brein er klaar mee is. Een hersenbloeding en epilepsie zijn geen obstakels die even overwonnen dienen te worden op weg naar de finish. Het is de finish.
Ontkennen is niet de oplossing
Ik sta met lege handen. En moet achter elkaar datgene doen waar ik een hekel aan heb en slecht in ben: afscheid nemen, accepteren en loslaten. Zo mag ik voorlopig niet autorijden. Als ik mijn auto bij de garage inlever begin ik te huilen. De eigenaar van de garage staat ongemakkelijk te kijken. ‘Het is toch maar een auto?’ hoor ik mijn vader naast me zeggen. Ik stop met huilen. Oh ja. Wat een aanstellerij. Het is een luxeprobleem. Dat het niet om de auto gaat, maar om mijn vrijheid vergeet ik voor het gemak.
Het vermijden of onderdrukken van negatieve emoties brengt me niet verder, leer ik tijdens een gesprek met auteur en coach Jakob van Wielink, die mensen en organisaties ondersteunt bij geleden verliezen. Negatieve emoties ontkennen leidt juist tot diepere en langduriger negatieve emoties en disfunctioneren. Het is geen oplossing, maar juist het probleem.
Alles is eindig
Ons brein houdt echter niet van pijn. Wij worden gemotiveerd door het vermijden van pijn, verlies en angst. Van Wielink is een leerling van George Kohlrieser, een voormalige gijzelingsonderhandelaar. Die stelt dat veel mensen onbewust gegijzeld raken door hun onvermogen met verlies om te gaan. Dan bevriest er iets in ons en ontstaat afstand. Tot onszelf, maar ook tot anderen. Dat gaat weer ten koste van onze levenskwaliteit. Stil staan is juist vooruit gaan.
We hoeven geen grote trauma’s mee te maken om gegijzeld te raken. Iedereen moet gedurende zijn leven afscheid leren nemen. Van een leraar, jeugdvriend, school of huisdier. Elke band met anderen is per definitie eindig.
Ik wil het liefst alleen aan tafel zitten als plezier en geluk worden geserveerd. Ik bepaal het keuzemenu. En de wanhoop, verdriet en pijn overslaan. Zo werkt het helaas niet. Het leven serveert alle soorten gerechten. Om gezond te zijn zullen we ook de groenten moeten leren eten.
Wie loslaat, heeft beide handen vrij
Door me te willen wapenen sta ik zwakker dan ooit tevoren. En ontneem mezelf juist de kans te helen of me werkelijk te verbinden. Wij leren het meest van hetgeen veel moeite kost en waar emoties mee gepaard gaan. Zo kunnen wij nooit volledig van iemand houden als we niet bereid zijn de pijn te voelen degene ook kwijt te kunnen raken. Geen afscheid kunnen nemen betekent ook niet werkelijk welkom heten.
Het vraagt moed om je angsten en teleurstellingen te voelen. Om gemak te vinden in het ongemak. Om je hart te durven laten breken.
Onze grootste achilleshiel is de echte krachtbron. Als alles om je heen breekt ben je niet meteen gebroken. Hoe wij met tegenslag omgaan zegt veel over wat voor mens wij zijn. Een ware krijger kijkt zijn angst recht in de ogen.
Door weg te lopen, pijn te vermijden of iets vast te willen houden had ik de illusie van controle. Maar niets en niemand is werkelijk van jou. Daar vrede mee hebben is een groot cadeau dat je aan jezelf kunt geven. Het is zoals mijn yogaleraar Matthias Krankemann zegt: ‘wie loslaat heeft beide handen vrij.’
