Als je dicht bij de natuur leeft, merk je pas welke invloed je op haar hebt. We waren te gast op aarde en dat brengt, als je daar goed over nadenkt, best wat verantwoordelijkheid met zich mee.
Dit is het vervolg op de column van vorige week: over wildkamperen. We waren te gast op aarde en dat brengt, als je daar goed over nadenkt, best wat verantwoordelijkheid met zich mee. Je wilt het toch netjes achterlaten, geen mensen of dieren tot last zijn.
Men klaagt wel eens over koeienpoep maar als je geen toilet maar een bosje onder je billen hebt, merk je ineens hoeveel mest wij als mens eigenlijk produceren. Als je de zeep niet direct door de gootsteen spoelt maar je de watertank zelf moet legen en schoonmaken, merk je hoe vies zeep eigenlijk is. Als je afval niet direct in containers kunt droppen, merk je hoeveel afval je als duurzaam gezinnetje toch nog hebt. Het is al bijna een cliché geworden maar het is ook echt waar: als je dicht bij de natuur leeft, merk je pas welke invloed je op haar hebt. Uit vaag schuldgevoel over het menszijn ging ik overal waar we wildsliepen maar plasticjes en papiertjes van de grond opruimen die andere mensen hadden laten liggen.
In Franse supermarkten hebben ze trouwens op de groente- en fruitafdeling alleen nog maar zakjes van biologisch afbreekbaar plastic (lees je mee, Albert Heijn!), dat viel me op. Hoewel géén zakje natuurlijk nog beter is dan een afbreekbaar zakje. En iedereen die kamperen kent, weet dat je vanzelf zuiniger wordt in je waterverbruik als je de liters zelf moet sjouwen en ze niet vanzelfsprekend uit een kraan rollen.
Op het strand is geen Wi-Fi. Wel lag er op een goede dag een echte, dode, aangespoelde dolfijn op het strand. Ik had nooit een dolfijn in het echt gezien en was onder de indruk van het grote beest, maar hij leek al een tijdje dood en was aan het rotten, een gekke rozige zweem lag over zijn huid. Zijn ogen waren weggepikt door vogels. Ik kon er geen foto van maken want ik had geen telefoon of camera bij me, de enige oplossing was opslaan in gedachten – bijna net zo ingewikkeld als een oplossing verzinnen voor het menselijk afval dat we maken. Ook de zee maakte wel eens afval, maar elke dag, twee keer per dag, sloegen de golven het strand weer schoon. Ik nam me voor om een minder vervuilend mens te worden. En vraag me af hoe je lang buiten moet leven, om dat voornemen ook écht uit te voeren, elke dag, altijd, overal.
Meer lezen
Last van piekeren? Dit is dé oplossing (en die is heel erg simpel)
