Wat maakt vrouwenvriendschappen zo mooi en bijzonder? Goede vriendinnen zijn belangrijk voor onze levensenergie en de liefdevolle verbindingen tussen vrouwen zijn krachtiger dan je denkt. Een ode aan de vrouwenvriendschap.
-
Vriendinnen zijn spiegels
Vriendinnen kiezen elkaar niet zomaar. Hoewel misschien niet op een seksuele manier, is er bij een beginnende vriendschap wel degelijk sprake van een bepaalde aantrekkingskracht. Tijdens één van mijn eerste studiedagen kwam ik terecht naast een meisje met helderblauwe ogen en blonde lokken. Ze was me al eerder opgevallen door haar voorliefde voor koffie en haar swingende loopje. We zaten in een halve maan in de collegebanken, als in een gesimuleerd Grieks amfitheater. Voor ons lag de poëziebundel van Lucebert, de docent had een indrukwekkende snor.
Het meisje naast me rook naar een zomerse rozentuin, er schemerde sproetjes onder haar make-up door. Toen de docent verklaarde dat Lucebert lovende recensies en vernietigende kritieken had ontvangen, kregen we met elkaar aan de stok. Over de receptie van kunst en de rol van recensenten. Ik kreeg zin om mijn buurvrouw te slaan en wilde tegelijkertijd met haar trouwen. Diezelfde middag zaten we tijdens een hoorcollege samen boven één boek tegen elkaar geschurkt. ‘Het was vanaf dag één dag duidelijk dat jullie voor elkaar bestemd waren’ merkte een studiegenootje op: ‘Zelfs jullie stemmen waren niet uit elkaar te houden.’
-
Vriendinnen zijn prinsessen op witte paarden
Mijn vriendinnen behoren tot de eerste generatie vrouwen die zich kunnen wentelen in zelfverdiende financiële weelde. Het resultaat hiervan is het fenomeen van de gentlewoman. We wijzen elkaar op goede films, nemen elkaar mee naar fijne restaurants en overladen elkaar met gedichtjes, cadeautjes en bloemen. We maken altijd een sport van wie het eerst heeft gereserveerd en wie de mooiste subtiele complimentjes geeft. Door deze wederzijdse galanatie hebben mijn vriendschappen met vrouwen iets romantisch. Niet geforceerd of giftig romantisch omdat-ze-later-nog-iets-van me-wil, maar sereen en oprecht romantisch.
Ik kan mezelf in een jurkje met een wijntje op de bank nestelen, rozig worden en eindeloos met een vriendin kletsen terwijl de zon ondergaat. Mijn vriendinnen zijn fijnbesnaard genoeg om aan te voelen wanneer ik wel en niet aangeraakt wil worden, wanneer ik wel of geen kus verdien, tijd voor mezelf nodig heb of toenadering wil maar hier niet om durf te vragen. Vraag me niet hoe ze zo vervlochten zijn geraakt met mijn geest dat ze mijn dansende stemmingen haarfijn aanvoelen, maar het lukt ze zo feilloos dat ik eraan ben gewend. We zijn zo goed op elkaar zijn afgestemd dat we bewegen op een organische, vanzelfsprekende manier.
-
Vriendinnen zijn de perfecte filosofen en therapeuten
Vriendinnen zien alles (‘Je voeten zijn verbrand’), weten alles (‘Toen was je nog een stuk introverter’) en begrijpen alles (‘Deze man zou mij ook bezig hebben gehouden’). Ze zijn niet bang om hun gevoelens of gedachten uit te spreken. Of deze gedachten groot of klein zijn maakt niet uit. Lichte en donkere hersenspinsels, voor en tegenslagen, filosofische verhandelingen en gemopper; alles mag er zijn. Ik heb voicememos met monologen van vriendinnen over het welzijn van hun katten tot suggesties voor de wereldvrede. Vriendinnen zijn de perfecte filosofen en therapeuten, voor wie geen enkel onderwerp taboe is. Boze, wrokkige, verdrietige gevoelens krijgen een plekje. Onverwachte plotwendingen die je zelf als stuntpiloot hebt veroorzaakt, worden in een samenhangend narratief gegoten. En juist omdat alles er mag zijn, zijn de verbindingen zo hecht.
Met vriendinnen kom je samen om te te verwoorden wat je echt denkt (Vriendin L: ‘Ik loop precies binnen de lijntjes in dit leven maar dat werken vind ik soms toch zo’n maffe aangelegenheid’). (Vriendin M: ‘Ja mijn werk is leuk, het is meer dat ik soms vergeet dat ik er weer naartoe moet… omdat ik er net vandaan kom.’). Momenten die ik minder snel zou delen met geliefden of familie – omdat ik ze gênant vind – weten mijn vriendinnen wel. Zoals die nacht waarin ik leek op Bella Swan omdat ik interviews met schrijvers had geregeld maar mijn verstandskies was getrokken, waardoor ik behoorlijk in mijn sas bloed stond te spuwen.
-
Vriendinnen zijn een zelfgekozen thuis
Dingen die ik me niet herinner: mijn komende tandartsafspraak, de deadline voor de belastingaangifte, wachtwoorden die ik vier dagen geleden heb aangemaakt. Dingen die ik me wel herinner: N. in kekke gouden gympen, in de tuin hangen met P. terwijl er reuzelibellen voorbij scheerden, de twee barbiepoppen uit Laren in het huis van S. Mijn eerste kennismaking met Eefje, de lapjeskat van vriendin R. Voor de levens van mijn vriendinnen heb ik een indrukwekkend geheugen en een eye to the telescope. En al zit ik er zelf bovenop: soms verbaast het me nog steeds hoeveel verhalen, avonturen en anekdotes mijn vriendinnen onthouden.
Maar de intensiteit van een vrouwenvriendschap werd me pas echt duidelijk nadat een goede vriendin van me was overleden. Ons contact leek vrijblijvend en eenvoudig, luchtig en los terwijl we in de bioscoop hingen, poëzie uitwisselden, over jongens kletsten of over de schaatsbaan vlogen. Achteraf gezien was het een vorm van samenzijn die zo hecht werd – dat we in mijn dromen nog lang op ons vertrouwde bankje door zaten te kletsen. Alsof de dood slechts een tijdelijke onderbreking was van onze vriendschap. Met onze vriendinnen vormen we vanuit een vrijblijvende situatie de meest diepe en liefdevolle verbindingen. Naar een goede vriendin kun je vreselijke heimwee hebben, omdat je samen een stukje thuis hebt gevormd. En dat is best bijzonder.
