En ze leefden nog lang en gelukkig. Als je je prins of prinses hebt gevonden en knalverliefd met z’n tweeën voor het altaar staat, kun je je moeilijk voorstellen dat er iets tussen jullie kan komen. Je belooft elkaar trouw, en toch weet een van jullie die belofte niet waar te maken. Of misschien allebei wel niet. Wat betekent dat? Is dat het einde?
In haar boek Trouw vertelt journalist en regisseur Sarah Domogala het verhaal van haar liefde. Hoe er op een dag iets tussen haar en haar man kwam, want hij kreeg een affaire, en wat er vervolgens gebeurde. Maar niet alleen dat: ze blikt ook terug op de jaren vóór zijn ontrouw, én ze schrijft een brief aan zijn minnares. Een interview met Sarah.
Hoe dacht je vroeger over trouw en ontrouw? Had je daar een vastomlijnd idee bij? Zoals sommige mensen zeggen: ‘dan is het einde verhaal’?
Ik dacht inderdaad dat het voorbij zou zijn. Maar het was bizar om te ontdekken dat de relatie inderdaad voorbij was, maar de liefde niet. Nadat de regels van trouw gebroken waren kwam er zo onverwacht de ruimte om echt van elkaar te houden, zonder alle aannames en afspraken. Alsof we opnieuw konden beginnen. Een nieuwe relatie, want de oude was inderdaad voorbij.
Daarbij komt dat ik trouw en ontrouw altijd op de ander had geprojecteerd. Zo van: jij mag niet vreemdgaan. Terwijl ik nooit had nagedacht over mezelf ontrouw zijn ter wille van een relatie of degene waarvan je houdt. Je ziet, er kwam veel stof tot nadenken vrij.
Je schreef jouw verhaal op omdat je zélf graag zoiets had willen lezen, schrijf je op je website. Wat miste je precies in bestaande boeken?
Het bleek dat ik helemaal niet zoveel verhalen kon vinden over ontrouw, tenminste die verder gingen dan sensatie of een afrekening of schuldbepleiting bleken te zijn. Er was nergens een genuanceerd, helend verhaal over de impact die bedriegen of bedrogen worden kan hebben op een liefdesrelatie, laat staan over hoe je samen zoiets kunt overleven, terwijl er zoveel mensen zijn die te maken krijgen met ontrouw. Om mijn eigenwaarde terug te vinden verlangde ik heel erg naar een healing story. Het verhaal van iemand die daar geweest was, in dat gekke niemandsland van afwijzing en die er wijzer en liefdevoller uit was teruggekeerd.
Wat is de belangrijkste les die je over de liefde hebt geleerd door deze periode in jullie relatie?
Dat dingen gebeuren. Als je een lange, diepe, liefdesrelatie met iemand wil aangaan, dan gebeuren er onderweg dingen die je niet wil of niet leuk vindt. Als je daar samen doorheen kunt komen, hoe moeilijk of pijnlijk ook, dan bouw je iets met iemand op wat je nooit bij iemand anders zult kunnen vinden. Dat is nu juist die diepe, onvoorwaardelijke verbinding waar we allemaal naar op zoek zijn.
Je schrijft zelfs: ‘ik had jullie verliefdheid niet willen missen.’ Kun je dat uitleggen?
Ik schrijf erachter: ‘ik had de bevrijding van onze liefde niet willen missen’. Want ironisch genoeg is het de verliefdheid tussen mijn man en zijn minnares die ervoor gezorgd heeft dat onze liefde bevrijd werd van allerlei rolpatronen, aannames en verwachtingen die ons allebei in de knel hielden. Dus ja, al was het schoorvoetend, er kwam een moment dat ik kon toegeven dat ik ergens blij ben dat het gebeurd is. Dat onze eerste relatie eindigde en dat we samen opnieuw konden beginnen.
In verhalen over ontrouw heb je vaak een schematische verdeling tussen een dader en een slachtoffer – vrij zwart-wit. Jouw verhaal is veel genuanceerder. Heb je bewust die tweedeling willen doorbreken? En waarom?
Zolang ik het slachtoffer bleef en mijn man de dader moest ik vechten voor mijn eigenwaarde, en mijn man moest zich als dader maar de hele tijd schuldig gaan voelen. Dat is vreselijk, bovendien heb je er allebei niets aan en brengt het je ook niet dichter bij elkaar. Juist door te gaan zien dat we allebei dingen hadden gedaan die ruimte had gemaakt voor de affaire én dat we allebei slachtoffer waren in de crisis van onze relatie zorgde ervoor dat we konden praten over wat er met ons gebeurd was, met ons samen, met onze liefde. Het gaf een nieuwe common ground, een plek waar we veilig konden zijn samen én waarin we allebei konden vertellen wat we wel wilden van elkaar.
Het eerste deel van je verhaal is af en toe heel intens – je wordt als lezer met jou heen en weer geslingerd tussen woede, wanhoop, verdriet en verlangen. Maar eigenlijk was ik van het tweede deel nog meer onder de indruk. Je schrijft aan de minnares van je man, en dat doe je helemaal niet met de woede of wrok die je zou verwachten. Het is juist heel liefdevol. Kostte je dat moeite?
Grappig, er zijn mensen die zich juist heel erg vinden in de eerste brief, en anderen, zoals jij, meer in de tweede brief. Die wrok is er zeker geweest, heel erg zelfs, zoals ik ook beschrijf. Maar na die eerste woede kwam er ook een onverklaarbaar, maar hevig verlangen om te weten wie deze persoon was die zo aanwezig was in mijn leven, maar die ik niet kende. De compassie die ik uiteindelijk ontwikkeld heb voor haar als voor mezelf is iets waarvan ik je voor gek had verklaard als je me dat van tevoren verteld zou hebben, maar wat me heeft laten zien wat de werkelijke kracht van liefde is.
Is er iets wat je de lezer hoopt te leren met je boek?
Ik hoop dat het helpt om echte liefde te vinden. In jezelf, in de ander, in de verwachtingen die we van elkaar hebben en de manier waarop we problemen en onoverkomelijkheden met elkaar oplossen. Ontrouw komt zo ontzettend veel voor, zolang het een onvergefelijke zonde blijft die gehuld gaat in schaamte valt er niets te helen. Je kunt liefde brengen in die donkere stukken, echt.
Meer lezen?
- Lees Trouw. Aan mijn man en zijn minnares van Sarah Domogala
Meer Happinez?
- Dit is de echte reden dat sommige mensen vreemdgaan
- Waarom je juist in gelukkige tijden over ontrouw zou moeten praten
- In een relatie? Dat is de perfecte kans om samen je spiritualiteit te ontwikkelen
