Je familie is altijd op de achtergrond, zelfs als je er geen contact mee hebt. Juist dat onvermijdelijke is mooi, ervaart journalist Anne Wesseling. Omdat je een rol hebt die vastligt – en tegelijkertijd verandert. Waardoor zich nieuwe kansen voordoen.
Want jij bent mijn dochter!’ riep mijn vader uit. Hij had me net gebeld, want hij had wat bijzonders bedacht: hij ging mij in zijn testament laten opnemen als erfgenaam. ‘Eh, maar wie had je dán in gedachten?’ vroeg ik. Mijn vader heeft maar één kind, dus veel keus is er niet. Nou, hij had bedacht: zijn kleinkinderen. ‘Je ging mij overslaan?’ vroeg ik verwonderd. ‘Waarom?’ Tja, dat wist hij eigenlijk ook niet meer. Maar hoe dan ook, ik kwam nu in zijn testament, dat was tenslotte de normale situatie. Ik was toch zijn dochter? Nou dan!
Ik zit na vijftig jaar nog steeds niet in z’n systeem, dacht ik, nadat ik had opgehangen. Ik was daar niet eens boos of verdrietig over, hooguit berustend. Mijn vader en ik kregen pas regelmatig contact toen ik al 21 was en hij komt nog kennelijk steeds niet vanzelf op het idee dat ik hem nodig zou kunnen hebben, laat staan dat hij mij iets na zou kunnen laten.
‘Vanzelf’ is het kernwoord. We spelen de rol van vader en dochter, en soms lijkt het net echt. Maar vanzelfsprekend? Nee, dat is het niet. Met enige regelmaat vergeten we elkaars bestaan weer. Gewoon, omdat we met iets anders bezig zijn. En als we dan elkaar weer tegenkomen, hoor ik die zin weer: ‘Want jij bent mijn dochter!’ En elke keer klinkt het alsof hij me net heeft aangetroffen achterin de zolderkast van zijn bewustzijn. Als iets waarvan hij totaal vergeten was dat hij het had en waarvan hij eigenlijk niet zo goed weet wat hij ermee aan moet. En als ik eerlijk ben: dat gevoel heb ik met hem ook.
Astrologie en je geboortehoroscoop
-
Online training met 8 lessen van Happinez astroloog Johanna Blok
-
Ontdek wat jouw persoonlijke planeten, huizen en aspecten over je onthullen
-
Cadeau: Happinez notebook
Tafelconversatie
Ja, familie. Je leeft je eigen leven, maar ze zijn altijd op de achtergrond, ook als je ze zelden ziet, als je ze niet kent, of niet meer wilt kennen. Ze zijn er vanzelfsprekend of ze zijn er net zo vanzelfsprekend níet. En dat heeft invloed op hoe je in het leven staat, ongetwijfeld. Maar hoe werkt dat precies?
Er was lange tijd een populaire psychologische theorie over hoe je plek in het gezin invloed had op hoe je je ontwikkelde. De oudste was dan heel verantwoordelijk, de middelste diplomatiek, de jongste rebels en enig kinderen heel zelfstandig.
Uit later onderzoek bleek dat de theorie niet klopt. Als je objectief kijkt naar kenmerkende karaktereigenschappen als extraversie en meegaandheid, zijn die helemaal niet afhankelijk van je plaats in het gezin.
Niettemin: mensen zijn sociale wezens en je familie is je eerste leeromgeving. Waarover wordt gepraat, hoe wordt er gepraat, wat leer je thuis, hoe reageren de gezinsleden op jou? Was je veel alleen, had je altijd mensen om je heen? Hoe bepaalt dat, bijvoorbeeld, hoe handig je bent in het sociaal verkeer?
Meer Happinez?
- Hoe opruimen de balans in je leven kan opmaken
- Drie wijze lessen van Aristoteles
- Dit is waarom schilderwerk je gelukkig maakt
